BEIJUMBORG (120)

Afgelopen zondag was het druk in huize Borg: zo’n 45 familieleden en vrienden vierden er mijn verjaardag (ik schreef er vorige week al over) en hebben me van kilo’s Bolognesesaus afgeholpen. Plus van een haast oneindige soortenrijkdom aan happen, en liters al dan niet alcoholische dranken. Het was oergezellig, ook al werkte het weer niet echt mee.

Bij dit soort gelegenheden maak ik me wel altijd zorgen over mijn mede-huisbewoonster. Nou geef ik niet ieder jaar zo’n feest, maar toch: voor een poes die de stilte gewend is zou zo’n massa mensen iets vreselijks moeten zijn. Zo niet voor poes Woef! Mijn kat lag lekker op d’r kussentje in de woonkamer  te slapen en leek zich van al dit geluid om haar heen niks aan te trekken. Of ze van iemand te eten heeft gehad weet ik eigenlijk niet: ze zeurde er in ieder geval niet om.   

Poes Woef! is inmiddels twaalf jaar oud, en wordt natuurlijk schandelijk verwend. Zo krijgt ze iedere week een paar uitstekende blikjes ‘nat voer’ van mijn hulp, die een erkend poezenmoeder is. Poes Woef! komt dan ook oorspronkelijk uit een nest bij mijn hulp thuis. Maar eens per maand haat poes Woef! ons allebei, namelijk wanneer ze op de laatste werkdag van de maand van mijn hulp (gemakkelijk te onthouden!) een goedje in haar nek gesprenkeld krijgt waar vlooien beslist niet van houden. Na deze maandelijkse kuur vlucht poes Woef! de kamer uit, en gaat bovenaan de trap ons boos aan zitten kijken. Dat duurt een minuut of tien, en dan lijkt ze haar boosheis te zijn vergeten, en keert weer naar haar vaste plekje op het kussen in de kamer terug. 

Nou goed: vanavond krijgt ze weer voer uit zo’n lekker blikje. Dat maakt het helemaal goed. En ik, haar gewillige bediende, zorg dat ze de komende weken weer netjes op tijd fris water, brokjes en ander lekkers krijgt, want ik hoop dat ze het nog een tijdje bij me uit wil houden. Dat gaat vast lukken: in al die jaren ben ik hoogstens vier keer met haar bij de dierenarts geweest en ze lijkt me oergezond.

 Leve poes Woef! 

Han Borg