BEIJUMBORG (137)

Afgelopen weekend was ik op bezoek bij een vriend in Milaan. Ik leerde hem twee jaar geleden kennen, toen ik voor mijn werk regelmatig in Rome moest zijn, de stad waar hij toen woonde. R. is een aardige kerel, komt van Sardinië, en werkt in de autobusiness. 

Eén van de vele gesprekken dit weekend ging over de kennis van andere talen dan je eigen moedertaal. Van Nederlanders wordt wel eens beweerd dat we allemaal minstens één andere taal dan het Nederlands goed of ruim voldoende spreken, en vaak is dat Engels. Bij Duits wordt het al wat moeilijker, Frans is bij weinigen nog in gebruik, en Italiaans of Spaans nauwelijks. Maar goed: we redden ons dus in het Engels, en denken dat die taal overal te wereld wel gesproken wordt.

Niets minder is waar. In een land als Italië wordt op middelbare scholen wel Engels gegeven, maar vooral in de passieve variant. Kinderen leren niet of nauwelijks Engels spreken, met uitzondering van de betere scholen. Dat betekent dat het overgrote deel van de Italianen niet in staat is om ons Engels te volgen, wat soms tot vreemde misverstanden leidt. Mijn vriend R. bijvoorbeeld spreekt nauwelijks Engels, en tot nu toe gingen onze gesprekken dus in het Italiaans: een taal die ik enigszins beheers. Maar afgelopen jaar is hij, om zijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten (hij werkt al enkele jaren voor BMW, het Duitse automerk) een intensieve taalcursus Duits in Dortmund gaan doen. Voor mij is Duits ook een bekende taal: mijn grootmoeder was Duitse, we woonden in mijn jongere jaren in het grensgebied met Duitsland en keken dan ook strijk en zet naar de Duitse TV (die volgens mijn ouders veel beter was dan wat Hilversum produceerde). Op de middelbare school heb ik maar kort Duits gehad, maar het gaat me redelijk af, ook al knoei ik soms wat met de beruchte naamvallen. 

R. leerde in Dortmund de Duitse taal ook tot op redelijk niveau. We verstaan elkaar goed, en als dat niet zo is gaan we moeiteloos over in het Italiaans. Dit is Europa, weet je wel?

Een tweede oorzaak voor de gebrekkige talenkennis van de gemiddelde Italiaan is, dat men er eigenlijk op de TV nooit een vreemde taal hoort, en ook dat alle studieboeken in het Italiaans worden vertaald. Ik heb mijn basiskennis van het Italiaans te danken aan vele vakanties in dit mooie land, maar vooral ook aan het lezen van artikelen over archeologische vondsten in de originele taal. In Italië wordt letterlijk alles vertaald in de eigen taal, waardoor kinderen van jongsaf aan niet gewend zijn aan de klanken van- bijvoorbeeld - Engels of Duits. Lang leve de ondertiteling, roep ik dan maar. Op de Italiaanse TV zijn de eerste 177 (!) zenders Italiaanstalig.......

Volgend jaar hoop ik er nog een nieuwe taal bij te leren, maar dat zal niet perfect zijn. In juni ga ik op talencursus naar een Grieks eiland, om daar een beetje beter Nieuw-Grieks te leren spreken. Daar heb ik nu al zin in, al weet ik dat het een lastige taal zal zijn om te leren. En R? Die hoopt volgend jaar in München te kunnen gaan werken, al zal hij voor zijn baan dan vooral ..... Engels moeten spreken. Europa....heerlijk continent!

Han Borg