Talen
Vandaag kwam ineens een oude herinnering naar boven: mijn moeder, die aan de keukentafel mijn grote broer zat te overhoren. Het vak: Latijn. Nou kende mijn moeder geen Latijn, behalve dan datgene wat er in de kerk wekelijks over ons heen gestort werd, maar op de middelbare school moest eerst mijn broer, daarna ikzelf en tenslotte mijn kleine zus er wel aan geloven. 'Hic-haec-hoc-huius.....'.
Nog steeds ken ik drie zinnen uit mijn hoofd, die voorbeelden waren voor een bepaalde taalconstructie in het Latijn - en dan hebben we het over iets wat ik 48 jaar geleden leerde. Dat geldt trouwens ook voor de eerste regels van de Ilias en de Odyssee: lange gedichten van de Griekse schrijver Homeros. Volkomen nutteloze kennis, maar wel goed opgeslagen in die hersenpan.
Wij waren thuis nogal 'talig', keken eigenlijk alleen maar naar de Duitse TV-zenders en leerden - naast het Nederlands en ook wel wat Twents - onder andere Grieks, Latijn, Engels, Duits en Frans. Voor mijn grote broer kwam daar later nog het Arabisch bij (hij werd daar erg goed in, zegt men), en mijn zusje sprak aan het eind van haar studie zo goed Frans dat ze uiteindelijk in Frankrijk kon gaan wonen. Dit stukje komt dan ook tot jullie vanaf de voet van de Mont Ventoux, waar ik op familiebezoek ben. Zelf moest ik voor mijn studie (o.a. archeologie) Italiaans kunnen lezen, en op vakanties pakte ik ook nog wel het nodige Nieuw-Grieks mee. Uiteindelijk is die laatste taal (het Nieuw-Grieks) nog de taal die ik de komende jaren beter wil gaan leren spreken, omdat ik erg van dat land houd en er regelmatig kom.
Taal is voor mij belangrijk, en ik denk dan ook dat de beste manier om ergens te kunnen integreren het goed leren spreken van de taal is. Een mooi voorbeeld daarvan hoorde ik afgelopen week, in ons mooie Beijum. Mijn buurman is een geboren en getogen Duitser, de buurvrouw daarnaast komt ook uit Duitsland.
Terwijl ik in de keuken bij mijn open achterdeur mijn maaltijdje stond te koken hoorde ik ze buiten in hun tuinen over de heg met elkaar praten.....in het Nederlands. "Kijk", zo dacht ik, "dat is nou het toppunt van integratie". Kunt u zich dat voorstellen? Stel: je woont als Nederlander in Frankrijk, en je buurman is toevallig ook Nederlands. Zou u met die buurman dan Frans spreken? Non, pas du tout!
Wat mijn buurtjes deden was daarom extra bijzonder, vind ik. In onze multiculturele wijk zouden we toch allemaal tenminste in het Nederlands met elkaar moeten kunnen spreken, vind ik. En daar is geen woord Spaans bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten