BEIJUMBORG (72)

Hulp van boven

Het is opmerkelijk hoe weinig we in Beijum terug zien van de religieuze achtergronden van de bewoners. Natuurlijk zijn er velen die ‘nergens aan doen’, zoals mijn moeder zou zeggen, maar er moeten toch ook de nodige (ex-) protestanten, katholieken, hindoes, moslims, boeddhisten, joden en aanhangers of volgelingen van andere godsdiensten wonen. Voor zover ik weet bezit Beijum nog maar één religieuze samenkomst-mogelijkheid: de Bron (achter het Gezondheidscentrum), maar ik kan me daar best in vergissen. De Mamrehoeve bij het tankstation is allang geleden door de katholieken verlaten, en inmiddels in gebruik als kinderdagverblijf. Nergens is verder ook maar het begin van een minaret, gebedsmolentje of wat dan ook voor religieus kenmerk te zien.

Soms kom je dat soort plekken trouwens op volkomen onverwachte locaties tegen. Een goede vriendin van me woont bij het Friese dorpje Hantum, met uitzicht op de Waddendijk. En op enkele honderden meters van haar huis staat een stoepa: een boeddhistische tempel, inclusief een daarbij behorende ‘lama’. Nee: niet zo’n beest dat spuugt als je hem prikkelt, maar een soort van gebedsleraar. Ik ben er wel eens geweest, en was onder de indruk van de eenvoud en de vredige uitstraling van dit gebouwtje, dat door vrijwilligers uit het dorp Hantum en verre omgeving in stand gehouden wordt. Nederland (en ook Friesland) is veelkleurig.

Iedere dag om 12 uur hoor ik nog wel de klok van Zuidwolde luiden. Daar, in de toren bij de oude - want 11e eeuwse - kerk, hangt een na de oorlog gegoten klok, die een bijzonder opschrift draagt: “Ik zal voortzetten het werk van de oude klok van 1638; geroofd door de Duitschers in 1943” en “Luiden wil ik voor de dooden, levenden ter kerke noden.” Zelf ben ik ook klokkenluider: in de Martinitoren hang ik enkele keren per jaar op zondag aan de touwen van één van de twaalf luidklokken…het zijn net enorme klankschalen, trouwens.

Of er een God bestaat laat ik maar even in het midden, maar voor mij – als keurig katholiek opgevoed jongetje – is het vrijwel zeker dat er heiligen zijn, tot wie je je kunt richten als je iets ‘bovennatuurlijks’ gedaan wilt krijgen. Het bewijs daarvoor werd eergisteren weer geleverd. Eén van de heiligen van de katholieke kerk is Sint Antonius, die in het Italiaanse Padua begraven ligt. Zijn feestdag valt op 13 juni, toevallig ook de verjaardag van mijn alweer dertien jaar geleden overleden moeder. Mijn moeder ‘had het goed staan’ met Antonius want deze heilige, die o.a. er voor zorgt dat je een verloren voorwerp terug kunt vinden, werd door haar vaak mét het gewenste resultaat aangeroepen. 

Hulp van boven, zogezegd, en toen ik maandag mijn paspoort mét een belangrijk visum er in kwijt was, het hele huis zes keer had afgezocht, alle stapeltjes papier van boven naar beneden had doorzocht, nog even snel naar kantoor gereden ben om ook daar tot de ontdekking te komen dat dit document kwijt was, stond ik echt met de handen in het schaarse haar. Totdat ik, mijn moeder en Antonius zachtjes toe prevelend, mezelf thuis voor mijn printer/kopieerapparaat bevond, het deksel daarvan optilde en –jawel! – het paspoort op de glasplaat zag liggen. Hulp van boven? Het bestaat nog echt!

Han Borg