BEIJUMSE LIEP LADIES RUN

Foto van http://www.dvhn.nl/

The Last Lady

Door Willy Koolstra

Terwijl in heel Nederland op 19 juni Vaderdag gevierd wordt is het aan de voet van de Martinitoren Vrouwendag en zeker ook een beetje Moederdag. De vierde editie van de Gasterra Ladies Run, een hardloopevenement van 5 of 10 kilometer alleen voor vrouwen, is in volle gang. De 5 kilometer loopsters zijn binnen en kuieren met hun roze goodybags en dito gekleurde medailles door de regen. Over een kwartier vertrekken de deelneemsters aan de Moeder en Dochterloop en de 10 kilometer dames.

In mijn overmoed had ik mij opgegeven voor de 10 kilometer. Mijn grenzen wilde ik verleggen, een stukje verder dan de bekende 6437 meter van Haren naar Groningen, mijn langste afstand tot nu toe. Trainen wilde ik, maar het kwam er niet van. Bibberend in dunne sportkleding en op en neer springend om warm te blijven in de spoelende regen wachtte ik tussen de Moeders en Dochters op het startschot. Een knal en witte rook. Mannen zwaaien vanachter de dranghekken de Moeders en Dochters uit. Ze steunen hun sportieve gezinsleden terwijl het toch eigenlijk hun dag is. Ik loop mee in hun rustige tempo. Er blijken meer luie loopsters on the route. ‘Als jij meer getraind had, was je nu kampioen’, hoor ik een moeder zeggen. ‘Kom op Nienke, we zijn er bijna’, spoort een andere moeder haar vermoeide kleuter aan. De eerste 2,5 kilometer zit er op. ‘Daar wordt weer een moeder over de finish gesleept’, hoor ik de omroeper zeggen. Iedereen gaat linksaf, de finish over, maar ik heb nog drie ronden te gaan. Opeens bevind ik mij in de eenzaamheid van de achterhoede. Ik zie bijna geen loopsters meer.

Verspreid langs de route staan nog groepjes toeschouwers. ‘Volhouden!’ ‘Gaat goed!’ ‘Ik ben trots op jullie!’ Anderen steken hun duim omhoog. Een uitgeschakelde loopster, gehuld in goudkleurig folie, zit tussen twee mannen van de Eerste Hulp op de trappen van het oude postkantoor.
Bij een loopevenement als deze is de regen heerlijk. In mijn eigen tempo kom ik op 37 minuten en nog wat voor de tweede keer onderdoor de Gasterra opblaaspoort. Ik hoor mijn naam roepen en zwaai. Ik ben op de helft.

De loop wordt zwaarder. Ik probeer hetzelfde tempo aan te houden, maar mijn ietwat teveel zitspek begint zijn tol te eisen. Volhouden en niet opgeven! Mensen die me voor de derde keer zien langskomen klappen in hun handen en dat helpt. ‘Volhouden, je bent er bijna’, roept een onbekende supporter vlak bij de finish. Hij kan niet weten dat ik nog een ronde heb te gaan. De fotograaf staat al klaar om een finishplaatje van mij te schieten, maar ik sla rechtsaf en niet links. ‘Gewoon doorgaan’, roept iemand van de organisatie.

De laatste ronde loop ik helemaal alleen. Alleen de verkeersregelaars staan nog langs de kant. Maar nu staan ze er wel alleen voor mij. ‘Gaat goed hè?’ Ik zwaai vrolijk terug maar de uitloper van de Hondsrug in de Herestraat is nog nooit zo steil geweest. Een jongen rent een stukje voor mij uit: ‘Zo moet het’, roept ie. Doorrennen, nog twee kilometer schat ik. Bij de wateruitgifte ontvangen ze me met een ware ovatie. ‘Yes, I can!’, is het enige wat mijn naar zuurstof snakkende hersencellen nog kunnen denken. En ik kan het! Na ongeveer een uur en 15 minuten sprint ik richting finish. Een rij mensen wacht me op en mijn medaille wordt me hoogstpersoonlijk om de hals gehangen. Mijn eigen afstandsrecord verbeterd met 3563 meter. Wauw! ‘Morgen wil ik ontbijt op bed.’

(De Ladies Run is een hardloopwedstrijd door en voor vrouwen. De opbrengst gaat naar Stichting Pink Ribbon, die zich inzet voor de strijd tegen borstkanker;JF)