Het zag er afgelopen zaterdagmiddag gezellig uit op Plein Oost. Drie genoeglijk keuvelende dames met elk een hoofddoekje om zaten ontspannen op een bankje. De temperatuur was aangenaam. Waar zouden ze vandaan komen? Turkije, Syrië of Marokko? Een gesprek aangaan was moeilijk, maar de dames waren vriendelijk in contact. Afwerende handen: nee, nee, geen foto.
Jammer, het was een mooi oosters plaatje geweest van drie moslima's op leeftijd op Plein Oost in het nuchtere Hollandse Beijum. Maar respect boven al.Vanzelfsprekend zet de blogger geen mensen pontificaal op de foto die dat niet willen. De reden dat ze niet wilden bevreemdt enerzijds wel weer, en ook weer niet. De dames vertegenwoordigen een andere cultuur en een geloof die mijlenver van de belevingswereld van een geboren Knoalster afstaat. De gesluierde vrouwen staan hiërarchisch onder de man. Ondergetekende is al z'n hele leven precies andersom gewend, de vrouwen in z'n leven maken de dienst uit. Maar dat terzijde.
Als een Friezin, een Drentse en een Groningse dame op het bankje hadden gezeten, hadden ze ook kunnen weigeren om vereeuwigd te worden. Vrijheid blijheid. Maar ze zouden nooit als reden opgeven dat ze dat niet willen om de echtgenotes niet tegen het hoofd te stoten.
Rationeel denkt de blogger bij het aanhoren van de weigering: respect voor andersdenkenden. Maar gevoelsmatig begon het een beetje te kriebelen. Niet op de foto willen om geen ruzie met de heer des huizes te krijgen? Wordt zo'n hoofddoekje soms ook om die reden gedragen? Waar blijven de Dolle Fatima's (Mina's), de assertiviteitstrainingen, de emancipatiegolf, komt er een periode van Baas in eigen Boerka, of van moslimdames die uit protest en woede tegen mannen een tijdje lesbisch gaan worden (kwam in de zeventiger en tachtiger jaren voor!)?
De blogger denkt niet negatief over de dames die op het bankje zitten. Het doet hem aan de jaren zestig denken, moeder en buurvrouwen liepen ook regelmatig met hoofddoekjes rond. Als het regende droegen ze doorzichtige plastiek hoofddoekjes. Wat een nostalgie.
Het is misschien wel de paradox van de behoefte van sommige Nederlanders die willen dat moslims ophoepelen en vinden dat het land louter blank moet zijn, zoals in de jaren vijftig en zestig, de tijd waar ze naar terug verlangen, hoofdzakelijk het geval was. Déze dames, zie foto, stralen nou juist dat jaren vijftig en zestig gevoel uit. Alsof er maar twee televisiezenders zijn, en alsof Nieuwsblad van het Noorden nog een autoriteit is. Mijnheer Pastoor (Iman) komt periodiek langs om te zeggen hoe het allemaal hoort en moet, waxinelichtjes en koekjes van Verkade, de onderwijzer is nog gezaghebbend, postzegels en speldjes verzamelen, ganzenborden, Sjors en Sjimmie en onbekommerd Sinterklaas en Zwarte Piet vieren, in de winter een kruik mee naar bed, etc. Toen was 't geluk heel gewoon.
Deze moslimdames zijn misschien wel een baken in onrustige maatschappelijke tijden. De man is de baas, en die wil niet dat we op de foto gaan, duidelijke regels en voorschriften, een stukje verzuiling, want de moskee en de profeet bepalen. Zo moet het, en niet anders.
De blogger heeft ook wel eens heimwee naar de kneuterige en overzichtelijke vijftiger en zestiger jaren. En daarom voelt hij zich ondanks het grote verschil in culturele afkomst ergens ook weer helemaal op z'n gemak bij het drietal dat op de bank zit.
6 opmerkingen:
Ik had het ook wel interessant gevonden als je ze had gevraagd waarom ze naar Nederland (c.q.naar Groningen) zijn geëmigreerd.
Misschien is dat juist wel vanwege het relatief liberale klimaat hier.
Huidskleur doet er naar mijn idee echt niet meer toe of de gemiddelde Nederlander vind dat ze het land uit moeten.
De Moslim cultuur past gewoon NIET in een westerse land. Een beetje ontwikkeld persoon uit die omgeving is het ook ZAT dat wij Nederlanders maar positieve discriminatie blijven toepassen. Ze willen wel integreren maar worden stelselmatig tegengewerkt door de positieve discriminatie waardoor ze steeds maar weer worden weggezet als een minderheidsgroep. Laten we ze inderdaad gaan behandelen als Nederlanders zonder (positieve) discriminatie!
Als ik een hoofddoekje zie: denk ik aan onderdrukking en kutgeloof (of dat nou christelijk of de islam is). Alleen al om die reden ben ik tegen voor het dragen van hoofddoekjes. De moslim mannen hebben we daarom ook niets aan in Nederland. Het schijnt dat met name de moslimvrouwen best nog intelligent zijn en het ver kunnen schoppen hier in Nederland en vooral ook wel willen. Maar ze worden door dat achterlijke kutgeloof tegengehouden waar de man een enorme rol in speelt.
Paar weken terug is een vriendin nog naar Marokko geweest op vakantie. Wat ze wel opmerkelijk vond is dat als ze werd benaderd door een jongen/man dat er al snel andere mannen op de straat "ingrepen" in de zin van dat ze veilig over straat moet kunnen lopen (zal ook wel gescheeld hebben dat ze wisten dat ze toerist was). Een heel verschil in Nederland vertelde ze waar ze soms de meest onplezierige opmerkingen moet aanhoren zonder dat iemand er wat van zegt.
Volgens mij hebben zowel de islam als het christendom hun goede en slechte kanten. Zo heeft bijvoorbeeld het christendom sterk personalistische trekken, terwijl de islam, evenals het hindoeïsme, inziet dat het begrip 'God' veel verder reikt dan dat. De uitdrukking 'kutgeloof' komt me daarom wat gechargeerd over.
Waren het niet de Molukkers, die hier in de jaren '50 als eerste buitenlanders kwamen?
Toen al waren de Nederlanders racistisch!
Er werd over hen gepraat in de stijl van...ze werken niet...krijgen zomaar geld, een huis en een auto, enz.
Wég met ze!!
Zelf zag ik van dichtbij de eerste echt zwarte man in 1965.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij een "bezienswaardigheid"was.
Nederland tolerant? hahaha!!!
gr, Therèse
Ik was nog een stuk jonger toen ik er voor het eerst eentje de bus in zag stappen, dus of het een bezienswaardigheid was weet ik niet, maar voor mij was hij dat zeker wel.
Molukkers werden 'vroeger' trouwens Ambonezen genoemd. In Hilversum, waar ik woonde (puberteit), heb ik er niet zoveel van gemerkt. Hooguit dat al die vrouwen een beetje op Mahalia Jackson leken.
Later heb ik begrepen dat het de soldaten van de KNIL waren die aan Nederlandse zijde tegen Soekarno hadden meegevochten en zich daarom ter plaatse onmogelijk hadden gemaakt. Hun herhuisvesting in Nederland werd door hen als tijdelijk opgevat aangezien de Nederlandse staat ze beloofd schijnt te hebben dat ze ooit hun geboortegrond weer als zelfstandige natie konden bevolken. Dat die belofte nooit is gehouden, was aanleiding tot o.a. de treinkaping.
idd. Willem, Molukkers/Ambonezen.
spijtoptantes werden ze ook genoemd.
smoorverliefd werd ik als 8 jarige op rudy uit mijn klas, vanwege zijn blauwzwarte haar.
in corpus den hoorn hebben jarenlang, in speciaal voor hen gebouwde nood woningen Molukkers/Ambonezen gewoond.
mooi vond ik de kleine tengere zich sierlijk bewegende vrouwen in hun sarongs.
is ambon 1 van de molukse eilanden? ik geloof het wel, hè?
gr, Therèse
ps: waar zouden de eerste echt zwarte mensen hier vandaan zijn gekomen?
van suriname of van de abc eilanden?
Een reactie posten