BEIJUMBORG (104)

Dr. Deen

Eigenlijk kijk ik nauwelijks TV. Meestal staat mijn TV op de radiostand (Radio4), en soms schakel ik ‘m dan op TV, bijvoorbeeld bij het Journaal. Een enkele keer kijk ik naar ‘Tussen Kunst en Kitsch’, of naar ‘Andere Tijden’. Voor leuke films of documentaires is Netflix wel handig, maar er staan nog meters boeken in mijn boekenkast ongelezen te wezen, dus in de stoel of op de bank met de radio aan is mij net zo lief.

Afgelopen donderdag was de TV na het Journaal toch gewoon aan blijven staan, en belandde ik in een al wat langer lopende serie over een huisartsenpraktijk op mijn geliefde eiland Vlieland, Dr. Deen. En nee: ik had er nog nooit naar gekeken dus voor mij was het een verrassing. De mooie beelden van het eiland en de perikelen van een oudere vrouwelijke dokter waren me tot vorige week ontgaan. En ja, daar was ze: de heldin van mijn jeugd: Monique van der Ven. Gere-styled, met een enorme facelift uit de kreukels gehouden. Eerlijk gezegd hou ik meer van mensen, aan wie je kunt zien dat de tand des tijds aan ze geknaagd heeft. 

Maar goed: Monique speelde als jonge vrouw natuurlijk dé rol van haar leven, als Olga in ‘Turks Fruit’. Wat een film was dat, lieve mensen! Ruige seks, mooie mensen (Rutger Hauer ook nog zo jong, zo prachtig), een heftig verhaal. Het jaar waarin de film uitkwam (1973) was het misschien nog niet eens officieel mogelijk voor mij om ‘m te gaan zien (ik werd 17), maar goed: niet lang daarvoor was ik ook al naar ‘Blue Movie’ geweest, en die was nog behoorlijk veel ruiger. Mijn ouders hadden er kennelijk niet veel moeite mee: ze wisten misschien niet eens om wat voor soort films het ging.....

En zo droomde ik nog wat verder terwijl op TV, dr. Deen getroffen werd door een hartinfarct, haar serie-partner enkele jaren later de spierziekte ALS bleek te hebben, oma (ik neem aan: de moeder van Deen) dementerende was en er op Vlieland ook ‘gewone’ ziektes bleken te heersen. 

Het échte leven, zeg maar. Geef mij dan toch maar Turks Fruit...

Han Borg