Hij of zij heeft er minstens een half uur gezeten, verlangend naar warmte, een mand, wat te eten en bij iemand op schoot willen springen om geaaid te kunnen worden. Tevergeefs. Het beestje kon niet naar binnen.
Toch fijn als mensen de onafhankelijkheid van hun poes of kat respecteren en die zoveel mogelijk vrijheid te geven om te kunnen gaan of staan waar mijnheer of mevrouw dat wenst.
Misschien was de hospita niet thuis, zodat de kamerbewoner niet naar binnen kon. De sprong via de gladde schuin aflopende tegeltjes onder het raam, om vervolgens naar een verder liggend open raam te gaan ging niet lukken.
Zomaar ergens in Beijum. Er woont vast een lieve huisdiereneigenaar. Maar soms schiet je tekort, en dat was hier kortstondig het geval. Dat kan een ouder van een kind ook hebben, dat tekort schieten, maar zo lang er liefde in het spel is, zal het geen traumaatje opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten