Het is 1.59 als de Beijumblogger dit bericht begint te schrijven. De wind joelt om het huis. De brievenbus klappert. Herfst. Loslaten.
Vallende bladeren. Storm. Gevoelens van vergankelijkheid. De dood is a.h.w. meer nabij dan welke geboorte dan ook.
Om 3.00 uur gaat de klok een uur terug. Wat fijn. Wat opbeurend. Een uur langer slapen. Even weg van alles.
Wat kan een mens zich nietig voelen als de storm opkomt. Of zoals Sting zingt: how fragile we are...
Er staat voor 12.15 uur een bericht geprogrammeerd over het bijwerken van bomen langs het middenstuk langs de Zuidwending.
Gaan daar weer takken naar beneden vallen?
Ach ja. Buiten huilt de wind om het huis
Maar toch was en is geluk heel gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten