Vorige week was dat. Wat kan een mens zich soms een held op sokken voelen. Knieperig en een beetje laf fietste ik door. En dan wel een foto van een afstandje maken. Zie boven. Had het ook anders gekund? Stel je zet je fiets stoer tegen het hek van het plein, je kijkt de kinderen even aan en je zegt: "Natuurlijk doe ik dat even. Het is maar een kleinigheid."
Je loopt het bruggetje over en je wurmt en wringt je door het struikgewas om ter hoogte van de bal te komen. Maar dan. De sloot inglijden? Plat op de buik gaan liggen en met de handen en armen richting bal gaan? Wie zegt dat je sleutels en portemonnee dan niet in de sloot rollen?
Het was waarschijnlijk een wijs besluit om door te fietsen. Maar wat was het leuk geweest om de bal aan de glunderende kinderen terug te geven en gejuich en applaus in ontvangst te nemen. Eventueel met modderige schoenen, natte handen en een donker gekleurde broek.
Waar zijn de echte helden gebleven?
1 opmerking:
Haha, de echte helden?
Die stonden veilig achter het hek ;-) lol.
Een reactie posten