"We zijn erg blij, we hebben hier een woning gekregen en we kunnen ons leven nu opbouwen. Niet meer in een asielzoekerscentrum maar in een echt huis, prachtig."Ze stonden op het voetgangersbruggetje in het Groene Hart van Beijum, ter hoogte van de Galkemaheerd(zie enkele huizen van genoemde heerd op de foto). Gistermiddag.
De Beijumblogger kwam van een afstandje aanfietsen en hij was even in de veronderstelling dat er een toneelgezelschap stond. Wat een bont gezelschap. Ze wilden wel op de foto, zie het resultaat boven, we zien niet echt een doorsnee Gronings gezelschap.
Wat opviel aan het gezelschap was de dankbare en openhartige opstelling die het uitstraalde, in de verste verte zag ondergetekende geen zure en ontevreden mensen, waar er tegenwoordig zoveel van in Nederland rondlopen.
Waar komen jullie vandaan? "Uit Syrië, Damascus." Gevlucht voor de oorlog? Het was een open deur-vraag. Zachtjes knikkend: "Ja." Aan de ogen van de mensen zag de blogger dat ze de verschrikkelijkste dingen hebben gezien, en de vraag daarover werd met een veelzeggende stilte beantwoord.
Hun verhaal, hun uitstraling en hun dankbaarheid ontwapenden. Wat een aardige en hartelijke mensen.
Of ze zich wel welkom voelen in Holland-Groningen? Ondergetekende volgt soms met enig afgrijzen de polarisatie in dit land op met name Twitter over de komst van vluchtelingen en in het bijzondere Syriërs.
Aan de ene kant heb je groepen als Groningen Verwelkomt, mensen die open staan voor vluchtelingen en hun menselijk hart laten spreken en van daaruit hulpvaardig zijn. Aan de andere kant heb je agressieve schreeuwers van het Eigen Volk Eerst die overal islamisering inzien, of zeker weten dat er terroristen tussen vluchtelingen zitten en dat ze 'onze' woningen inpikken, en voorstanders van een humaan vluchtelingenbeleid betitelen als wegkijkers en naïevelingen.
Het gaat hard tegen hard tussen de 'moslimknuffelaars en landverraders' versus de 'racisten en nazi's.'
Daar word je niet vrolijk van, vlucht je uit een oorlogsgebied, kom je als je niet uitkijkt in de Nederlandse oorlog op met name social media terecht.
Maar dit zestal is daar niet zo mee bezig, het voelt zich veilig, er vallen geen bommen en ze gaan in Beijum een nieuwe start maken.
Als de oorlog voorbij is en als Assad is verdreven, gaan jullie dan terug naar Syrië? Niemand van het gezelschap die daar oren naar had.
Zo is Beijum zomaar een kleurrijk zestal rijker. Om het op z'n Grunnings te beoordelen: dat is niet verkeerd, het kon minder. Vader en moeder staan links, naast de vier kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten