UIT DE OUDE DOOS (121)

Deze foto's komen weer uit het plakboek van lezeres Tanja. Ga terug in het archief van deze serie, en u komt nog meer foto's uit haar kinderjaren in Beijum tegen. Dankzij het boek Boeren, Burgers, Beijumers weet ik nu waarom er zoveel verschillende types huizen zijn gebouwd in de groenste wijk van de stad Groningen. Op bladzijde 127 staat in een door Jaap Eckhart geschreven hoofdstuk: Huizen moeten er per buurt anders uitzien. Om eenvormigheid te voorkomen wordt Beijum opgedeeld in dertien subwijkjes, 'vlekken' genaamd. Iedere vlek bestaat uit vier 'buurtjes.' De dertien vlekken krijgen dertien verschillende architecten. Er wordt werkelijk alles aan gedaan om de nodige architectonische variatie te verkrijgen. Formele, rechte lijnen zijn niet gewenst in het nieuwe Beijum. Er moet een levendige, informele woonomgeving komen. Dak- en rioollijnen krijgen daarom verspringingen, straten worden kronkelig aangelegd. Niet iedereen is even enthousiast over de doolhofachtige opzet van Beijum. Zo spreekt de Groninger hoogleraar architectuurgeschiedenis Ed Taverne in 1995 van: "Dat godverlaten labyrant van huisjes en dingen."

Op de bovenste foto ziet u twee dakkapellen. Die zie je in de Menkemaheerd, waar deze foto is gemaakt, en in andere heerden weer niet. De variatie wat betreft het bouwen is goed gelukt, wat mij betreft. Wat een heerlijke chaotische en speels opgezette doolhofwijk wonen we toch in. Zie toch de oude auto's op de foto. En wisten die kinderen veel dat ze in de kinderrijkste wijk van Nederland terecht waren gekomen? Zo te zien was het voorjaar toen deze foto werd gemaakt. Het was 1982. In Beijum liepen (en lopen) de jonge eendjes gewoon op straat. En zo te zien waren de meisjes een logeerpartijtje aan het nabootsen. Of was het zo heet dat er een middagtukkie op straat werd gedaan? Wie zal het zeggen. Wat een onschuld op beide foto's. Dertig jaar geleden.