EEN MENSELIJK GEZINSDRAMA IN BEIJUM

EEN MENSELIJK DRAMA SPEELT ZICH AF BINNEN EEN GEZIN IN BEIJUM

Door Ulfert Molenhuis

De voetbalverenging GVAV Rapiditas heeft als een van de grootse voetbalclubs in Noord-Nederland ook twee maatschappelijke projecten: Participatie en Integratie Allochtonen GVAV, beter bekend als PIPAG en Sportief Perspectief (SPG). PIPAG laat ongeveer 35 asielzoekers bij GVAV voetballen en bij SPG kunnen mensen voetballen die door een slechte financiële positie, anders niet in verenigingsverband lid kunnen zijn van een sportclub. In dit project zitten zo’n 40 deelnemers. Ze worden allemaal individueel begeleid door een lid van de projectgroep van GVAV, die bestaat uit tien vrijwilligers. De begeleiding is ook de kracht van deze succesvolle projecten. Olga Wildschut (projectgroeplid) en Ulfert Molenhuis (oud-voorzitter van GVAV en de bedenker van beide projecten) begeleiden het gezin Sheriff omdat Fofin van 8 en Abraham van 4 jaar oud, bij GVAV Rapiditas voetballen. Zij zetten alles in het werk om de uitzetting tegen te houden.

In 1997 komt Sheriff uit een van de allerarmste landen op aarde Liberia, in Nederland aan om asiel vragen. Gevlucht uit een land waar al jarenlang een hevige burgeroorlog aan de gang is. In het 1e verhoor gaat het goed mis en dat zal hem nog jarenlang achtervolgen. In Liberia worden twee dialecten gesproken die nogal van elkaar verschillen. De tolk spreekt A en Sheriff B. De 2e tolk spreekt Frans. Sheriff niet (wel Engels). Als Sheriff iets verteld tegen tolk 1, dan verteld die dat aan tolk 2, die dan in het Frans de verhorende ambtenaar informeert die alles opschrijft. Er is in 1997 een grote stroom vluchtelingen die naar Nederland komt. Er is onvoldoende capaciteit voor een zorgvuldige afhandeling en ook een gebrek aan advocaten die de vluchtelingen moeten bijstaan. Sheriff en zijn toenmalige advocaat vragen al snel om een herziend verhoor omdat er een flink aantal onjuistheden zijn opgeschreven. Dit gebeurt echter niet. Sheriff wordt een 1F status opgeplakt, wat betekent dat hij wordt verdacht van oorlogshandelingen in Liberia. Echter in 2006 oordeelt Justitie dat er geen enkele aanleiding is om Sheriff hiervoor te vervolgen. Een onderzoek in Liberia over de beschuldigingen levert ook niets op. Een verdenking van de IND is al genoeg om de asielstatus van de asielzoeker te onthouden. Bewijsvoering te overleggen aan de rechter is voor de IND evenmin vereist. Een 1F status is daarom niets minder dan en schuldigverklaring, zonder dat de aanklacht met concrete bewijsstukken onderbouwt dient te worden (hier geldt de zogenaamde omgekeerde bewijslast). In januari 2012, drie dagen voor de bevalling van hun 3e kind, wordt Sheriff in het bijzijn van zijn 4-jarige zoon in zijn woning in Beijum gearresteerd en opgesloten in het Uitzetcentrum in Rotterdam, de plek waar onlangs de Nationale Ombudsman een vernietigend rapport over heeft geschreven. Tot dan heeft Sheriff vijftien jaar in Nederland gewoond. Naar verluidt heeft staatssecretaris Knapen van Ontwikkelingssamenwerking de regering van het arme Liberia onder druk heeft gezet door enkele laissez passes af te dwingen en anders de ontwikkelingshulp stop te zetten, waarvan de bevolking afhankelijk is. Zo werd er kort gelden door de Liberiaanse Consul in België voor enkele Liberianen, waaronder Sheriff, een inreisdocument afgegeven. Tot dan toe lukte dat de Nederlandse overheid steeds niet. Vrijdag 24 augustus 2012 werden zijn vrouw en de drie kinderen nog twee uur bij hem toegelaten in het Uitzetcentrum om afscheid te nemen. Niet voor even, maar voor tenminste tien jaar, want Sheriff kreeg ook een verbod om tien jaar naar Nederland terug te keren. 29 augustus 2012 zou hij samen met enkele andere Liberianen worden uitgezet.

In het weekend overleggen we wat we nog kunnen doen. Er zijn zeer grote twijfels over de rechtmatigheid van de 1F status, maar nog belangrijker: Sheriff is ernstig ziek en wordt enkele jaren intensief behandeld in een gespecialiseerd traumacentrum van de GGZ in Beilen. Hij heeft in ernstige mate PTSS, is suïcidaal, heeft zelfs mantelzorg nodig om zich te handhaven, oordeelde eerder al zijn psychiater in Beilen en is niet tot reizen in staat, ook niet onder begeleiding. Sheriff lijdt aan suikerziekte en heeft Hepatitis B. Hij is de laatste maanden in het Uitzendcentrum sterk vermagerd. Zijn advocaat Mr. Bosma is ziekelijk. Op maandag 27 augustus 2012 hebben we contract met Mw. Mr Later uit Den Haag. Zij is bereid te helpen en gaat meteen aan de slag. Het is hard werken, ook voor de projectgroepleden, maar de motivatie is er: dit is onmenselijk en mag niet gebeuren.

Dinsdagmiddag 28 augustus, als Groningen zijn ontzet viert, meldt de IND dat Sheriff niet uitgezet wordt, maar eerst zijn medische situatie beter wordt onderzocht. Met grote dank aan mw. Later en eindelijk lijkt er begrip komen bij de IND.
Ruim twee uur later die dag, het is dan rond 17.00 uur, blijkt dat minister Leers persoonlijk heeft ingegrepen en een streep haalt door het besluit van de IND, Sheriff voorlopig hier te houden. Aan ons de taak dat uit te leggen aan zijn vrouw en de kinderen. Het lukt Mw. Mr Later om de volgende ochtend – op de dag van het vertrek – om nog een rechterlijke uitspraak af te dwingen. Geslapen heeft ze die nacht nauwelijks. Sheriff is die ochtend al om 04.00 uur overgebracht naar Brussel, vanwaar hij vertrekt naar Liberia. Het is een spannende ochtend: zou het dan toch nog lukken deze zo zieke man hier te houden? De aangevoerde argumenten pleiten ervoor, zou je denken. Munitie genoeg. Ook proberen we de politiek nog te bewegen de uitzetting een halt toe te roepen. We brengen het tot Leers toe, maar hij blijft onverzettelijk. Dan komt om 11.30 uur het bericht: de rechter heeft beslist dat de IND mag uitzetten. Het medisch adviesorgaan van de Staat heeft bepaald; Sheriff is: “Fit for Fly”. Als het nadien mis met hem zou gaan in Liberia, waar geen medische voorzieningen zijn, die noodzakelijk zijn voor Sheriff, is dat zijn probleem, zo stelt de IND. De IND zou zorg dragen voor een psychiatrisch verpleegkundige onderweg.

Met lood in de schoenen moeten we nu deze boodschap aan de familie overbrengen. Zijn vrouw stort in. De jonge kinderen begrijpen het gelukkig niet goed, maar zeggen wel: we willen naar pappa. Fofin van 8 jaar oud zegt: waarom mogen zwarte mensen uit de Antillen wel in Nederland wonen en pappa niet? Op het moment dat we die middag een TV-interview doen met RTV Noord, komt het bericht van Sheriff zelf: Ik ben terug in het Uitzetcentrum. We kunnen het eigenlijk niet geloven, want het vliegtuig is al onderweg naar Liberia. Als projectgroeplid Olga Wildschut het ook uit de mond van Sheriff hoort, weten we het zeker. Is er een wonder geschiedt? Van Sheriff begrepen we dat men het niet verantwoord vond hem te laten vliegen vanwege zijn slechte gezondheid.

Veel later komt de IND met andere verklaring. Op het vliegveld in Brussel vond de Marechaussee, die hem zou begeleiden, dat de pasfoto op het inreisdocument onvoldoende recent was, zodat men vreesde dat hij in Liberia geweigerd zou worden. Dat risico wilden ze niet nemen en daarom was de vlucht voor Sheriff gecanseld. Leers zou hebben besloten hem toch uit te zetten. Een merkwaardig verhaal eigenlijk. Sheriff is immers om 04.00 uur opgehaald en naar Brussel gebracht, een afstand van ongeveer 150 km. Tot vertrek was er toch genoeg tijd de foto te vervangen zou je denken, want het consulaat van Liberia zit immers ook in Brussel. We blijven onder leiding van mw. Mw. Later ons best doen Sheriff hier te houden. Tot nu toe is minister Leers doof voor redelijke argumenten en dreigt een gezin verscheurd te worden en wordt Sheriff min of meer gedumpt in Liberia. Onmenselijk, onredelijk, inhumaan en op de wijze zoals nu is gebeurd al helemaal triest om met mensen en ook jonge kinderen om te gaan. Voor zijn vrouw is het eigenlijk ondragelijk dit te moeten ondergaan. Zij vluchtte vroeger zelf uit Siera Leone (een buurland van Liberia). Toen ze op de vlucht ging voor de vijand, verloor ze haar vijfjarige dochter uit het oog. Tien jaar lang heeft ze niet geweten of haar dochter nog in leven was en waar ze was. Vorig jaar april lukte het en internationale organisatie moeder en kind te herenigen. De dochter voetbalt nu ook bij GVAV.

Ulfert Molenhuis, lid projectgroep PIPAG en SPG van GVAV Rapiditas
(Naschrift Johan Fehrmann, de heer Molenhuis stuurde bijgevoegde afbeelding mee. Het is het logo van het project van GVAV-Rapiditas en is in 2003 ontworpen door een kunstenaar uit Beijum. Er is een groffe reactie verwijderd onder het vorige bericht over deze kwestie, en enkele zijn niet door de 'acceptatietoets' heen gekomen. Graag alleen menswaardige reacties)

Update 19.40 uur: Dhr. Molenhuis stuurde dit vanmiddag nog op:
Los van alle narigheid voor zijn vrouw en kinderen, kunnen ze juist nu wel een financieel steuntje in de rug gebruiken. Daarom roept de redactie de Beijemers op om een kleine gift te doen als symbool voor steun en hulp. Uw en jullie bijdrage is meer dan welkom het bankrekeningnummer van GVAV 19999 met vermelding van noodfonds Sheriff.