BEIJUMBORG (66)

Bruinverbrand zit hier uw columnist achter zijn laptop, om zijn gedachten met u te delen. Niet dat die gedachten veel voorstellen, hoor. Soms zijn ze mild, soms boos. Soms verdrietig, soms hilarisch. Er is er vandaag eentje, waar ik een beetje nostalgisch, of misschien wel wat verdrietig van word.

Als je terugkomt van vakantie is er altijd wel een stapeltje post. Bankafschriften (die open ik altijd zo laat mogelijk), een vriendelijk kaartje van een ex-buurvrouw (dank je, I!!), wat post van verenigingen waar ik lid van ben, het Visblad: hoewel ik al in geen twintig jaar meer gevist heb betaal ik nog steeds trouw mijn bijdrage aan de noordelijke hengelsport – leuk als straks mijn kleinzoon-in-wording met zijn vader en beide opa’s wil gaan vissen!

Maar deze keer zat er ook een brief van de Nederlandse Spoorwegen bij de post. Ik heb al jaren een Voordeelurenkaart, tevens OV-chipkaart van die club, en meestal komt er rond deze tijd weer een bericht dat mijn abonnement verlengd kan worden. Dat doe ik dan ook trouw, want hoewel  ik autorijden best leuk vind, is de trein soms een uitstekend alternatief. 

Maar nee: deze keer bevatte de brief een heel andere mededeling. Men had ontdekt dat ik kort geleden (nou ja: in juni 2016 alweer) zestig jaar geworden was, en dat betekende dat de NS me een aanbod wilde doen dat ik nauwelijks kon weigeren. In een jaar tijd zeven dagkaartjes, te gebruiken op werkdagen na negen uur, en op alle weekend- en feestdagen. En dat voor het luttele bedrag van 3.5 euro per dagkaart. 

Nou zult u zeggen: mooi toch??? Doen, man! En ja: ik ga op dit aanbod in. Maar wat me dan toch een beetje melancholisch, nostalgisch of zelfs een beetje verdrietig stemt is dat ik nu als een senior gezien word.  Niks tegen oudere mensen, hoor! Ik ben het vol overtuiging zelf ook wel, hoewel ik het nog steeds erg boeiend vind om met jongeren om te gaan. Maar om nou zo met je neus op de feiten gedrukt te worden…..? Moet ik nou ook een abonnement op ‘Plus’ nemen? En in voorkomende gevallen vragen om ouderenkorting? Waar kan dat eigenlijk allemaal? Ik heb me er eerlijk gezegd nog nooit een seconde in verdiept, maar de tand des tijds begint nu echt te knagen, zo voel ik het tenminste.

Ouder worden: het hoort bij het leven. En onze grootouders waren op hun zestigste vaak al flink versleten, terwijl ik zelf nog steeds het gevoel heb dat ik nog best veel kan. Reizen bijvoorbeeld. Mijn eigen ouders hadden op deze leeftijd een stacaravan in het zuiden van Zwitserland – daar zou je mij geen plezier mee doen. Maar een leuke stedentrip, of een avontuurlijke tocht langs de Griekse eilanden: je kunt me er nog steeds voor wakker maken. Nou vooruit, NS: doe me die zeven dagkaartjes maar! Deze oude knar wil eigenlijk best profiteren van de jaren des onderscheids.

Han Borg