maandag 1 mei 2017

COLUMN UIT LEWENBORG (50)


Té laat…

Ik weet niet waar je beter af bent. In een serviceflat waar je eten niet te pruimen is, of in het ziekenhuis waar je dringend naar het toilet moet en de verpleegster té laat komt en jezelf onder de stront zit. Dan heb je nog een te bouwen knarrenhof, waar je als jongere oudere voor de oudere jongere en of oudere oudere moet gaan zorgen. 

Het word in een contract vastgelegd. Op zich klinkt dit heel mooi, misschien ook wel een beetje te mooi. Ik denk dat veel mensen zich niet beseffen wat ze op hun hals halen. Aan de andere kant is het goed om te weten, dat iedereen voor hetzelfde tekent en zo dus altijd van hulp is voorzien. Ja, van de buren dan weliswaar, want de zorg zal de komende jaren nog wel veel verder achteruitgaan. Denk je ook niet?

Hierbij hoef ik alleen maar even te denken aan die man die vorige week in het ziekenhuis, zijn ontlasting liet lopen omdat de verpleegster niet op tijd had gereageerd op zijn belletje. Hij had enkel even de postoel nodig. Ik kreeg dit mee, omdat ik daar op bezoek was bij een buurvrouw. Het hele bed zat onder de stront, net als zijn kont. Zo goed en kwaad als het ging liep hij moeizaam steunend op zijn rollator richting het toilet, her en der een drup op de vloer achterlatend. Halverwege hield zijn poging op en hulpeloos vloekend, kon hij niet meer voor of achteruit. Toen eindelijk de verpleegster er aan kwam, rolden er tranen van pure frustratie over zijn oude rimpelige wangen.


Als oudere heb je je hele leven keihard gewerkt en nu als stank voor dank moet je heel veel vrijheid inleveren. Vorig jaar schreef ik ook al een “column over de zorg” waar ik het had over de plasluiers. Nu een jaar later schijnen die al veel meer vocht op te vangen dan ooit te voren. Mensen zitten zo uren en uren in hun eigen urine en of ontlasting. Het is te vies en te triest voor woorden. Zelfs bij een serviceflat hier in Groningen, mag men niet eens meer bepalen van welke maaltijdservice je je eten besteld. Nee, het moet allemaal makkelijk, goedkoop, massaal en vooral niet te moeilijk worden.

Overgeleverd zijn aan instanties, is in het jaar 2017 écht geen pretje. Het is al jaren kommer en kwel in de zorg. Je hebt totaal geen vrijheid meer. Je moet je zien te redden en aan te passen aan de
wensen van de ministers. Zo weinig mogelijke zorg, dat is het motto.

Eigenlijk vind ik dat de ministers die over de zorg gaan, zelf eens een week in een ziekenhuis of verpleeghuis moeten gaan liggen. Luier om en volledig afhankelijk zijn van de verpleegsters. Aan de verpleegsters zal het liggen, die rennen werkelijk hun benen onder hun lijf vandaan om het hun patiënten zo aangenaam mogelijk te maken. Helaas komen ze tijd te kort, wat de ministers dan hoop ik in gaan zien en aan deze wanhopige trieste situatie een eind gaan maken door het personeel tekort in de zorg aan te gaan vullen.

Een minister, die kán toch zeker niet in zijn eigen uitwerpsels rondhuppelen?

2017©Vlindertje73

Wil je meer van mij lezen dan alleen deze column? Klik hier!


1 opmerking:

Anoniem zei

Vlindertje,

Ik ben ontroerd door je boze, want verdrietige, schrijfsel.

Ken de situatie erg goed.

Ministers liggen niet in de stront, ze praten veelal poep.

Maar wat dan? De zorg die afbouwt, de 'sociale kosten' die stijgen en stijgen door niet-betalende maar wel vangende medeburgers.

Er is een partij die een pil wil invoeren om die kosten aan het einde van het leven te verlagen. Ik denk dat er veel mensen zijn die het tafereel wat jij schetst willen vermijden.

Wat is humaan? Voor mezelf weet ik het wel.

Groets, Kees K.