BEIJUMBORG (46)

Wat een week….

Er zijn weken dat er minder gebeurt. Drukdrukdruk op het werk is het al heel lang, maar dan komt er een telefoontje binnen waar ik even bij moet gaan zitten. 

Een collega, met wie ik zes jaar zeer intensief heb samengewerkt en die daarna ook nog veel van mijn wel en wee met me gedeeld heeft, is plotseling overleden. Ze was begin vorig jaar met ietwat vervroegd pensioen gegaan, en genoot volop van haar vrije leventje. Totdat de man met de zeis onverbiddelijk toesloeg, en haar leven van het ene op het andere moment beëindigde. Ik was (en ben) er stil van. 

Een dag later klapt er een ARRIVA-trein op een melkwagen in de buurt van Winsum. Het eerste waar je dan aan denkt: ken ik mensen die in die trein zouden kunnen zitten, en heeft iedereen het overleefd? Er zijn 18 gewonden, chauffeur en machinist kwamen met de schrik vrij maar zullen dit ongeluk de rest van hun leven met zich mee dragen. Op zaterdag, na mijn boodschapppenronde bij de AH aan de Rijksweg, kom ik op de ringweg een dieplader tegen met het kop- of staartstuk van die trein er op….het maakt indruk.

Het gaat daar vaker mis bij Winsum, zo mijmer ik. In het verre verleden zelfs op veel dramatischer wijze: ooit trof ik op de Zuiderbegraafplaats in onze mooie stad Groningen een massa-graf aan, waar de steen vermeld dat de hier begraven personen omgekomen waren bij ‘de Ramp bij Winsum’, op 16 oktober 1940. Niemand die nog weet wat er toen gebeurde, maar ik zocht dat destijds op en vond het verhaal waar hier op gedoeld werd: een bus met polderwerkers uit de stad Groningen botste bij Ranum op een trein – in dichte mist – op de toen nog in gebruik zijnde lijn van Groningen naar Zoutkamp. Dertien stoere mannen kwamen daarbij om het leven.

En ook op 25 juli 1980 was er nog een ernstig ongeluk in deze contreien: 9 doden en 21 gewonden door twee op elkaar geklapte treinen bij Winsum. Even denk ik: waarom herinner ik me dat laatste ongeval niet? Ik woonde toen namelijk al vijf jaar in Groningen…het zal de datum zijn – mijn vriendin en ik waren dat jaar voor het eerst op vakantie en zaten op een ver Grieks eiland. Internet bestond nog niet, Nederlandse kranten waren er niet te krijgen, dus zelfs dit gruwelijke nieuws drong niet tot ons door. 

In het weekend weer wat prettiger dingen. Een heerlijke sauna-avond, een concertje door mijn vroegere koor in de kerk van Middelbert, koken voor een goede vriend – de Engelsen hebben hier een mooie uitdrukking voor: never a dull moment. Ofwel: het leven is nooit saai.  Maar soms mag het een onsje minder zijn, vind ik.

(Foto's o.a. van Spoornoord)

Han Borg