BEIJUMBORG (179)

 Het nest verlaten

Terwijl ik dit schrijf staat de verhuiswagen al in de startblokken. In het hele huis staan dozen, de meeste meubels zijn al op enkele kamers gegroepeerd. De kaalslag van de afgelopen maand heeft zijn sporen achtergelaten. In overleg met de nieuwe bewoners (een gezin uit Beijum, dat er na lang zoeken in slaagde om een geschikte woning te vinden) laat ik maar heel weinig achter. 

De Grote Opruiming was al eerder begonnen: al vóór de zomer zijn mijn drie dochters met hun partners als razende Roelanden (m/v) door mijn huis getrokken en hebben er enorm veel zaken uitgehaald en weggebracht. Wat je in 45 jaar Groningen allemaal verzameld: het is echt onvoorstelbaar! En dan te bedenken dat ik ooit op een kamertje van 3 bij 3.80m begonnen ben, in de studentenflat Selwerd 1 (aan de Kornoeljestraat). Met een bed, een bank, een bureau en een klein boekenkastje. Dat is in de loop der jaren enorm uitgedijd, en niet alleen omdat ook het huishouden van mijn vriendin (later: echtgenote) erbij kwam. Je koopt wat af in de loop der jaren, je krijgt veel, er waren wat goederen uit erfenissen te verdelen en voor je het wist stond dit huis met zes slaapkamers, een garage en een grote woonkamer zo maar mudje vol. 

Ik zag in juni hoe tot twee keer toe een forse bestelbus vol goederen wegreed naar het stort. Daarvóór was ikzelf al heel erg hard tegen mezelf geweest, en had 80% van mijn boekenbestand opgeruimd (weggegeven, verkocht, en sommige boeken zelfs weggegooid). Dat laatste – het weggooien van boeken in de papiercontainer – vond ik echt een bizar verhaal. Maar ja: wie zit er nu te wachten op de biografie van de echtgenote van president Anwar Sadat? Of op een vierde druk van een geschiedenismethode, die al heel lang niet meer gebruikt wordt? Zo verlieten letterlijk duizenden boeken mijn huis, inclusief (en met bloedend hart) mijn oude school- en werkagenda’s. Maar ja: die schoolagenda’s had ik al geen veertig jaar meer ingezien, en die werkagenda’s hadden ook geen enkel nut meer na mijn pensionering. 

 

Kortom: verhuizen is ontspullen. Van 170m2 terug naar een nog altijd heel riante 115m2. We doen het ermee!

 

Beijum blijft achter, maar zit in mijn hart. En helemáál los laat ik jullie nog niet, lieve lezers! Met de Beijumblogger is afgesproken dat ik tot maart nog berichten vanuit mijn appartement in Paddepoel ga sturen, vooral om af te kicken. Maar daarna is het definitief ‘Schluss’, zoals de Duitser zegt. Net geen 200 columns volgemaakt, maar och: wat zijn ronde getallen nu waard? 

Tenslotte: veel dank voor jullie mooie woorden als reactie op mijn zesdelige beschrijving van ons Beijumer bestaan. Allemaal een mooie, intieme Kerst gewenst en natuurlijk een zo mogelijk heel gezond 2021!

Han Borg