Er zijn soms van die dagen dat je het gevoel hebt dat je ouder wordt, de dingen ontgaan je, je voelt je buitengesloten als ouwe lul, en je vind geen aansluiting meer. Tenminste, niet meer met de heersende jeugdcultuur met alles er op en eraan. Ik weet nog dat ik eind jaren zeventig in de stad Groningen kwam wonen en overal de teksten "school je dood" las. Ondergetekend, als ik me goed herinner, door ene Pinox. Het was in de tijd van "we don't need no education, teacher leave us kids alone," een opstandig nummer van Pink Floyd, er waren krakersrellen en er mochten geen kerncentrales komen. Help een handje, kraak een pandje. De maakbaar ge(d)achtte illusies van links Nederland floreerden.
We zitten in 2010, in het digitale tijdperk. Brieven schrijven is passé, wie doet dat nou nog? Je stuurt toch gewoon een mailtje? Ergens vind ik het bemoedigend dat niet alles digitaal gaat of per sms, zie de teksten op beide foto's. Er zijn gelukkig nog kinderen die zich inspannen om de wereld op andere manieren op de hoogte te brengen van datgene wat ze denken en voelen.Maar ik zou het zo graag willen snappen. Wat is in Godsnaam Swagger Love? Mis ik hier iets? Is dat een nieuwe vorm van liefde? En wat betekent die enorme H op de muur rechts? Hoort die bij het gekalkte hart? Is het wel leuk om ouder te worden?
1 opmerking:
God ja, Pinox, da's lang geleden!
Dat is bijna een stadse legende te noemen :)
Een reactie posten