Afgelopen week kreeg ik deze frisse en aardige meid aan de deur. Of ik aub een donatie wilde geven voor SOS Kinderdorpen. Ik kan moeilijk nee zeggen als het over een bijdrage gaat om het leed in de wereld te bestrijden. Over leed in de wereld gesproken, het was nog net voor de vliegtuigcrash in Tripoli, en dus ook nog net voordat de zieke rioolratten van de wakkere ochtendkrant de Telegraaf en Geenstijl als vampiers op een zwaar gewond jongetje doken, de acht jarige Ruben, de enige overlevende van de crash.De wormen en maden van de Telegraaf, tja wat moet je er verder over zeggen, behalve dat de oplages zo nodig moeten worden verhoogd en wel over de rug van een ziek kind op intensive care? Deze dame op de foto keek me erg verleidelijk aan en ze smeekte me bijna: toe, geef een donatie. Maar voor het eerst sinds lange tijd zei ik nee. De grens was even bereikt. Ik ben donateur van Greenpeace, Warchild, ik geef aan de Hartstichting, aan de collectanten die lopen voor kankerpatiënten, aidspatiënten, en...gatsie, nee, zit ik me hier een beetje te verantwoorden. Wat kun je je soms schuldig voelen omdat je het goed hebt. Met je koophuis, je auto, je aanstaande vakantie, je krat bier in de schuur, je gezondheid, je volle koelkast met eten, etc. etc. Ik begon nog even een discussie met deze dame, die betaald langs de deuren ging, over een directeur van SOS Kinderdorpen die ook zijn riante salaris wil opstrijken, over leedconcurrentie, etc. Ik kocht m'n schuldgevoel af door te vertellen dat ik de site van SOS-dorpen op Beijumnieuws zou gaan vermelden. Met de oproep of mensen op giro 2280 van http://www.soskinderdorpen.nl/ ..., nou ja, kijkt u maar even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten