Beijum heeft een uitgebreid vrijwilligersnetwerk, sterker nog, de wijk heeft de meeste actieve vrijwilligers uit de stad Groningen. Om de zoveel tijd wordt de loftrompet schoongepoetst om dit gegeven toch maar vooral even tevreden en zelfvoldaan in de lucht te kunnen toeteren. Wat zijn we toch goed bezig.
Zo lang als ondergetekende in Beijum woont, en dat is om en nabij de twintig jaar, komt de frequente lofzang over het aantal vrijwilligers in de wijk en wat voor goeds die allemaal wel niet verrichtten, geschreven of verbaal aan hem voorbij. Vijftien jaar geleden maakte dat nog indruk. Poeh hé, wat een vrijwilligers hier. Wat een geweldige inzet en wat een mentaliteit in Beijum!
Maar langzamerhand leer je je pappenheimers een beetje kennen. De twijfel sloeg een paar jaar geleden reeds toe: als hier zoveel vrijwilligers actief zijn, zullen er dan ook zo veel werklozen zijn? Hoeven die niet te werken overdag? Afgekeurde kneusjes? Nee, dat laatste woord klinkt erg onaardig, arbeidsongeschikten hoort beter. Arbeidsongeschikten die hun tekorten trachten te compenseren door zich in de ranking order van het vrijwilligerswezen te begeven?
Stel dat Beijum vijftig vrijwilligers telt die zich dagelijks 'voor de wijk' inzetten, en Lewenborg maar vijfentwintig. In De Hunze drie. Gaat alles dan beter in Beijum in vergelijking met genoemde buurtwijken? Wordt de wijk leefbaarder door het vrijwilligerswerk dat door ons vijftigtal - ruime schatting- wordt verricht? Vergeet het.
.jpg)
Je hebt stille vrijwilligers in Beijum, en zij die roeptoeteren: zie ons, wij zij er ook. De stille vrijwilligers roepen bij ondergetekende het meeste respect op. De zorg voor een zieke, voor De Zonnebloem, voor hulpbehoevenden die in Innersdijk vertoeven, de ouders die een school ondersteunen. Deze mensen doen vrijwilligerswerk zonder dat het ego hoeft te worden opgeblazen. Ze hoeven zichzelf niet in 'het nieuws' te plaatsen.
Het gesnak over de hoeveelheid vrijwilligers in de wijk hangt de keel uit. Ondergetekende is er van overtuigd dat Beijum beter zou floreren als het aantal dat zich 'voor de wijk' inzet met driekwart zou worden teruggedrongen. Natte vingerwerk: bijna honderd procent van de vrijwilligers die vijftien jaar geleden actief waren, is dat nu nog. Het is praktisch steeds hetzelfde clubje dat gaat lopen opruimen, vergaderen, zichzelf bewierookt en beschrijft hoe goed ze bezig zijn.
Als ze nou zouden zeggen dat ze dit allemaal doen omdat het zelfbevrediging geeft, een doel in het leven en status, maar nee: ze-doen-het-voor-de-wijk. Mensen met een opgeblazen ego die niet voor zichzelf bezig zijn maar voor de wijk, het zou een definitie van gekte kunnen zijn.
Waarschijnlijk zitten we in Beijum nog tot in lengte van jaren met hetzelfde clubje vrijwilligers dat zichzelf als wijkopbouwers profileert opgescheept. Het komt maar niet bij ze op dat het ook een zeer opbouwende en voor veel mensen welkome optie zou zijn als ze vrijwillig de wijk zouden nemen.
(Vrijwilligers zijn vandaag slecht in het nieuws. Volgens dit bericht op Nos.nl stelen 'ze' bij het leven.)
7 opmerkingen:
Treffend!
Een voorbeeld van deze houding is de volgende.
Een vrijwilligster wonende in de Holmsterheerd meent zich op te moeten stellen als zijnde de burgermoeder van deze heerd.
Mensen die om welke reden dan ook niet mee doen aan de maandelijkse heerdafvalverwijderingsdienst,worden verkettert.
Er zijn mensen die onder eigen noemer hun leef omgeving zwerfafvalvrij houden en individueel te werk gaan.
Daarbij dus geen gezamenlijk groepjekoffiedrinken in het Heerdenhoes nodig hebben maar dit nuttigen, zittend op eigen sofa.
Ik denk dat er meerdere voorbeelden te noemen zijn van het o zo mooie "altroïstische" woord VRIJWILLIG(ST)ER in de breedste zin van het woord.
Gr. Therèse
ps: Ben me zeer bewust van gemaakte grammaticale fouten :-).
De vrijwilligers die je noemt willen zich vaak belangrijk voelen. Vervelende bijkomstigheid is dat ze in hun streven om belangrijk te willen zijn over andere vrijwilligers heenwalzen. M'n vrouw heeft in een ver verleden wel eens vrijwilligerswerk gedaan maar is afgeknapt op op deze streberige mentaliteit. Voor haar nooit geen vrijwilligerswerk meer.
Je portretteert deze lui anders wel regelmatig Johan !
Kijk eens naar de vrijwilligers van het NLA . ( Er zitten ook mensen tussen die echt goed willen doen .)
Ze hebben echt zin om de centen te verdelen .
Wij zullen Beijum groener dan groen maken .
Maar echt zelf de handen uit de mouwen steken is er niet bij .
De Hunze kan wel weg volgens een veel te groot ego .
Hier is veel ego te zien .
Anoniem 10.04 uur,
Zullen we van het "nooit geen" maar alleen NOOIT maken?
Nooit geen zou betekenen dat ze áltijd vrijwilligerswerk zou doen namelijk :-).
Dit even terzijde ;-).
Verder ben ik het helemaal met je vrouw eens, zoals ik al schreef in mijn eerste reactie.
Er zullen altijd mensen zijn die zich "mijn broeders hoeder" voelen, naar goed christelijke normen.
Daarbij jammer genoeg teveel "mijn" benadrukken ipv ook aan "dijn" te denken.
Het is een grote kunst, mensen/vrijwilligers op basis van gelijkwaardigheid te benaderen en zich niét verheven voelen boven de ander.
Een goede leid(st)er wordt als zodanig geboren en hoeft geen elleboogwerk te verrichten.
gr. therèse
(ooit vrijwilligster in pand 66).
In wezen begint het allemaal thuis .
Ben je daar een goede echtgenote , echtgenoot , vriend of vriendin ?
Bereid om dingen aan te pakken ?
Zoiets " simpels " als het voor de kinderen zorgen , het huishouden en koken ?
Dit zou toch wel het begin kunnen zijn .
Bak je van deze dingen al helemaal niks , wat is er dan in de buitenwereld van je te verwachten ?
Je hebt helemaal gelijk Therese !
Een reactie posten