Het jubelen over de sneeuwpret mag voor mij nog even doorgaan. Nogmaals: prachtig die mooie witte deken en de winterse taferelen in en om de wijk. Maar, er zijn ook situaties die niet prettig zijn en die tot ergernis leiden. Gisteren kon ik na ongeveer 20 minuten, en met behulp van buren die wel even wilden duwen, de parkeerplaats voor m'n deur uitrijden. Wat een gedoe, de wielen draaiden wel maar ik kwam geen steek vooruit.Vanochtend was het op dit stuk,(foto onder) de route Johannes Calvijnschool richting De Dijk, helemaal hommeles. Niet iedereen was zo snugger om tegemoet komend verkeer even door te laten rijden, wat wel handig was want één autospoor was gemakkelijk uit te rijden.
Maar een tegenligger naast je krijgen, wat een ellende! Beide auto's, in beide richtingen, moesten van het gebaande spoor af en konden niet meer voor- of achteruit. Gevloek, getier en frustraties vanochtend. Breek me de bek niet open, ik was er deelgenoot van. Maar er waren gelukkig ook mensen die met een schop kwamen aanzetten om de wielen van de auto's te ontzetten.
De eenden hebbben het deze dagen zwaar, de Zuidwending ligt er bevroren bij en de omstandigheden zijn te moeilijk om (vr)eten te kunnen vinden.
Om half vijf vanmiddag fietste ik bovenstaand(foto) tafereeltje tegemoet. Een lieve moeder en een lief dochterje hielden deze winterdag rekening met onze Beijumer eenden. Lekker wat broodkruimels uitdelen met z'n beiden. De winter heeft z'n schaduwkanten. Maar er zijn altijd weer mensen die zich van hun goede kant laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten