BEIJUMBORG (61)

Van je familie.....

moet je het maar hebben, zo luidt het gezegde. De meesten van ons hebben een familie: broers, zussen, ouders, neven, nichten, ga zo maar door. Familie kies je zelf niet uit: je wordt in een clan geboren, en dat is dan dat. Als je een hekel hebt aan je broer: jammer dan! Haalt je zus je het bloed onder je nagels vandaan? Niks aan te doen. 

Nou heb ik gelukkig een aardige, leuke familie: een oudere broer en een jongere zus, met partners en - bij mijn zus - ook nog een kind. Onze ouders hielden het bij drie kinderen, net als ikzelf trouwens. Als middelste van drie was ik wel een beetje een buitenbeentje: de opvoeding van mijn broer kreeg alle aandacht, het simpele feit dat mijn zus het enige meisje was betekende dat ze - vonden mijn broer en ik - vreselijk verwend werd. En ik maakte mezelf meestal onzichtbaar, zodat ik vrij was om te doen wat ik zelf leuk vond.

Zondag had ik een reünie van mijn uitgebreide familie: we komen allemaal uit Twente, en daar was dan ook een bijeenkomst gepland. Of eigenlijk: 100 meter over de grens, bij Buurse. In een Duitse uitspanning kwamen 65 neven, nichten, aanhang, kinderen en kleinkinderen bijeen. Oergezellig, en wat is het toch leuk om oude familieverhalen te horen. Een neef van 70 jaar meldde dat hij vaak op me gepast had (ik ben nu 60....en kan me er niets meer van herinneren), een nicht van nog iets ouder meldde dat mijn vader in de jaren '50 de familie rondging om daar geld op te halen voor mijn grootouders. "Drees" was nog niet in bedrijf, en het bedrijf (een textielfabriek) waar mijn opa gewerkt had kende geen pensioenfonds. Zoiets kun je je toch haast niet meer voorstellen? 

Urenlang zaten we bij elkaar, en hebben heel wat afgelachen. Op oude foto's zag ik mijn ouders terug: nog jong, en vol verwachting uitkijkend naar wat het leven hen samen te bieden zou hebben. Nou: drie kinderen dus. Allemaal gestudeerd, ook al was het milieu waarin we opgroeiden niet echt 'studieus' te noemen. Maar mijn ouwelui hadden ambities voor ons: we zouden wat bereiken waar zij nauwelijks kansen hadden gehad. Mijn moeder moest op haar 16e 'de confectie in', maar mijn vader greep zijn kans, deed een mulo-opleiding en werd boekhouder bij een garagebedrijf. Al een hele stap voor een familie van landarbeiders, vrachtrijders, kroegbazen en textielarbeiders. 

Bij zo'n reünie word je je weer even bewust hoe in enkele generaties de stappen op de sociale ladder steeds groter worden. Broer, zus en ik allemaal doctorandus, broer zelfs doctor. Allemaal leuk werk (vind ik), nu alle drie richting pensioen.....we zijn er onze ouders dankbaar voor, ook al was er van die generatie niemand meer in leven bij deze reünie.

Han Borg