Door omstandigheden bezocht ik dit keer de Wiershoeck op vrijdag in plaats van, zoals gebruikelijk, op dinsdag. De dag begon grijs, maar volgens het weerbericht was er een kans op zon in de middag. Het weerbericht is slechts een verwachting, geen voorspelling. Maar toch, je rekent erop (hoopt) dat men het bij het goede eind heeft. Dat dat niet altijd het geval is bleek vandaag maar weer eens. Ik heb wel een paar kleine stukjes blauw in de lucht gezien, maar het was en bleef hoofdzakelijk grijs. Weinig licht en een zwakke wind, voor mij geen ideaal weer voor het maken van foto’s.
Maar er viel ook niet veel te fotograferen. Gedurende enkele uren liep ik speurend door de tuinen van De Wiershoeck, maar zonder het gewenste resultaat. Welgeteld één zweefvlieg kwam ik tegen, drie wantsen en enkele vliegjes. Er was zelfs geen overdag rustende nachtvlinder te zien. Het was duidelijk herfst. Op de grond lagen gevallen bladeren en het blad dat nog aan de struiken zat was duidelijk aan het verkleuren. Verschillende tinten groen, geel, rood en bruin bepalen de sfeer op de tuinen. Een enkele bloem heeft nog knoppen en aan de hondsroos (wilde roos of heggenroos) zit nog een enkele bloem en zelfs een paar verse groene blaadjes.
De meeste rozenbottels zijn verschrompeld, aangevreten en/of beschimmeld. Sommige zijn nog redelijk gaaf en steken mooi af tegen het verkleurde blad. Regelmatig vliegen er ganzen over. In de bekende V-formatie vliegen ze naar het westen. De trek is duidelijk begonnen. Waar zouden ze heen gaan? Vanuit de struiken hoor ik regelmatig het slordige liedje van de roodborst.
Het is koud en er valt niet veel te fotograferen, maar toch is het leuk. De volgende keer trek ik wel een dikkere jas aan. Ook als het weerbericht een aangenaam zonnetje “voorspelt”.
Tekst+foto: Luit Staghouwer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten