In de kruidentuin op De Wiershoeck zag ik op een paar hoge stengels met verspreid staande smalle bladeren enkele leliehaantjes. Waarschijnlijk hadden ze de bij hun naam passende plant uitgezocht. Zowel de bladeren als de stengels waren duidelijk aangevreten.
Het leliehaantje is niet voor niets in de meeste tuinen een onwelkome gast. Het leliehaantje (familie bladhaantjes) heeft een felrood borststuk en dekschilden, maar de rest van het lichaam is zwart. De maximale lengte is ongeveer 8 tot 11 millimeter. Het leliehaantje is van april tot augustus aanwezig. Het leliehaantje komt niet alleen voor op lelies, maar ook op kievitsbloemen.
Bestrijding van het leliehaantje is lastig. De felrode kleur maakt het leliehaantje goed zichtbaar op de lelies. Maar zodra de plant begint te schudden, laat hij zich vallen met de buik naar boven en dan is hij zo goed als onvindbaar.
De kever overwintert als imago (volwassen dier) en kruipt rond april uit de schuilplaats zoals gaten in stronken of onder de grond. De vrouwtjes zetten gedurende enkele maanden eitjes af (meestal) aan de onderzijde van bladeren. Al na ongeveer een week komen de larven uit die eitjes tevoorschijn. Ze hebben een oranje, made-achtig uiterlijk, een zwarte kop en zijn negen millimeter lang. De larven hebben de anus op de rug en camoufleren zich met hun uitwerpselen. Hierdoor lijken ze sprekend op een hoopje vogelpoep, dat door geen enkel dier gegeten wordt.
Vooral de larven van het insect kunnen ernstige schade toebrengen aan de bloemen, bladeren en zaaddozen. De beestjes vreten daar namelijk gaten in waardoor de lelies op den duur kapot gaan.
De volgevreten larven verpoppen zich en vliegen uit. Daarna begint de cyclus weer opnieuw. Het is daarom niet verwonderlijk dat veel tuinliefhebbers het (mooie) leliehaantje liever niet in hun tuin zien rondscharrelen.
Het leliehaantje is in veel streken waar ze nu voorkomt een exoot. Een exoot is een plant- of diersoort buiten zijn oorspronkelijke leefgebied. Planten of dieren worden regelmatig door mensen verplaatst. Dat kan bewust gebeuren, bijvoorbeeld in het kader van biologische bestrijding, of onbewust, doordat een beest of een plantenzaad met schip, vliegtuig of schoenzool over de wereld wordt versleept. In dit geval is de export van lelies daarvan de voornaamste oorzaak.
Info: Wikipedia, Angelfire en tuinieren.nl
Foto + tekst: Luit Staghouwer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten