BEIJUMBORG (9)

Klein leed

In één van mijn vorige columns (om precies te zijn: die van 23 dec) schreef ik over de wonderbaarlijke terugkeer van onze poes Jopie: 19 jaar en dementerend. Helaas moet ik deze keer melden dat Jopie nooit meer terug zal komen. Ze is j.l. zaterdag naar de Grote Poezenhemel geholpen door een Groninger dierenarts. Ach: wat zal ik haar missen.....deze huisgenote gedurende zoveel jaren.

Op een ver Grieks eiland ging zaterdagmiddag mijn mobiele telefoon: dochter Judith liet weten dat Jopie door de Dierenambulance thuis was gebracht. Na haar vorige verdwijning had de poes een bandje met kokertje gekregen, en in dat kokertje zat een papier met naam- en adresgegevens. Jopie was de avond daarvoor weer weggelopen, en had de nacht en morgen buiten doorgebracht. 

Waarschijnlijk is ze, half blind, doof en dement als ze was, hard in aanraking gekomen met een passerend voertuig, want haar voorpootjes waren helemaal lam en zagen er behoorlijk verwond uit. Ze had zich onder een auto verstopt, en daar werd ze gevonden door de Reddende Engelen van de Dierenambulance.

Er was echter geen redden meer aan: dit ging niet meer goed komen, en overleg met het thuisfront leverde al snel de conclusie op dat Jopie maar beter kon sterven.....iets wat in ons land gelukkig goed geregeld is. Als je ziet hoe bijvoorbeeld Grieken met aangereden katten omgaan - ik bespaar de lezer de details.

In al die jaren zijn we eigenlijk maar heel weinig met haar naar de dokter geweest. Eén keer is ze ingeënt, en één keer had ze een zodanige verwonding aan een achterpoot dat ze echt even 'gezien' moest worden. Afgezien van 19 jaar kattenbrokken en -blikjes, grit en kattenmelk waren dat de kosten die we aan haar besteedden. En nu dus ruim E 200 voor een "weekend-euthanasie". Nu ja: we hebben haar lijden ingekort, en dat is eigenlijk onbetaalbaar.

Ik kan me niet herinneren dat ze ooit een vogel gevangen heeft, een echte schootpoes was het ook niet, maar wel gewoon een gemoedelijke huisgenote, waar af en toe ook nog geluid uit kwam. Een aai mocht altijd, en soms schuurde ze zo lekker langs je kuit. Haar parmantige zit op onze tuintafel, ogen dichtgeknepen in het zonnetje: mooie herinneringen. Ze was onze derde kat: de eerste was -tot 1996- Gajus (nog uit onze studententijd): zwart met een heel klein wit befje. Daarna kwamen de zusjes Jopie en Poesjkin, uit een nest in Niehove. Poesjkin ging zo'n zes jaar geleden dood - we waren dol op haar, maar zij iets minder op ons. En ondertussen hadden we Woef! gekregen: een heerlijk wit monster met één groen en één blauw oog. Woef! is dus onze laatste poes: ik hoop dat ze nog even bij ons is - ze is gelukkig nog 'jong' want nog net geen tien. 

Op het plaatje: Woef! en Jopie gestiefzusterlijk in één mandje. Vaarwel, Jopie!!

Han Borg