Het moet toch een prettig gevoel zijn om in God te geloven. Wetend dat als je de deur uitgaat, zoals bij de Beijumers waar God houdt van jou in de gang op het prikbord hangt, dat je grote vriend altijd bij je is.
Het is om jaloers op te worden, op dat onwrikbaar vertrouwen in het goede dat God op aarde bewerkstelligd.
Zal God onvoorwaardelijk van de mensen houden? Of moet je eerst in hem geloven, hem aanbidden, en hem met een hoofdletter schrijven? Heeft hij dat nodig? Is het trouwens een hij? Kan het ook een zij zijn? Homoseksueel?
Prachtig, dat onwrikbaar vertrouwen in je grote vriend. Maar ondergetekende houdt zo z'n twijfels. Niets is zeker, alles is onzeker, en zelfs dat is niet zeker.
Hoogstwaarschijnlijk doet de echte God niet aan vriendjespolitiek. Hij of zij bevoordeelt geen mensen die strak in hem geloven, hij is net zo dol op ongelovigen en mensen die hem bekritiseren.
En het kan best zijn dat onze God de beste vriendjes is met Allah, en dat ze daarboven zitten te schuddebuiken om die gekke mensen die niet de eenheid prediken maar die zichzelf met hun geloofje beter vinden dan de rest.
Zal God het goed vinden dat dit allemaal opgeschreven wordt, of moet schrijver dezes nu verkettert worden?
Vast niet. Want wat zien we op de afbeelding? God houdt van jou. Een hele geruststelling, er spreekt acceptatie en tolerantie uit. God doet niet aan afknijpen, dreigen, donderpreken en uitsluiten. Of onthoofden. Dat doen alleen hele domme en kortzichtige mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten