BEIJUMBORG (35)

Ziek….

Nee, wees gerust: uw columnist is niet zelf ziek. Afgezien van een phpd (pijntje hier, pijntje daar) lijkt er niks met me aan de hand te zijn. Maar dit geldt niet voor een andere vorm van natuur: bomen. Ze kwamen vast al vaker langs in deze column: de bomen van Beijum. En ook de wijkblogger zelf besteedt er regelmatig aandacht aan, zoals bijvoorbeeld j.l. maandag. Bomen zijn mensenvrienden, in het algemeen.

Niet iedere boom echter is ons welgezind. Een kennis van ondergetekende kwam vijf jaar geleden om het leven toen hij getroffen werd door een afknappende boomtak aan één van de Groninger singels. Een kwestie van ergens op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn? Nou nee: bij inspectie bleek een groot deel van de bomen langs die singel ziek te zijn, en hadden er nog veel meer ongelukken kunnen gebeuren. Dat er toch nog mensen waren die protesteerden tegen bomenkap ter plaatse heb ik echt nooit begrepen. En een ander voorbeeld van bomengekte: we hadden ooit mevrouw Kiki, die zich verzette tegen de kap van bomen op de Grote Markt. Dat is iets waaraan we nog steeds de slechtst geplaatste plataan in de binnenstad te danken hebben. Dat ding staat midden op de rijweg voor de oude V&D, zo in de buurt van de vaste bloemenstal. 

Kastanjebomen langs het Heerdenpad (archieffoto)

Bomen kunnen dus ziek worden en dood gaan: het zijn net mensen. Niet iedere boom wordt zo oud als mijn geliefde Kroezeboom: een eeuwenoude eik op de es van Fleringen, in Twente. Deze machtige, holle eik zal zo’n 500 jaar oud zijn. Als ik er langs rijd bij (schaarse) bezoeken aan mijn geboortestreek, word ik altijd weer een beetje blij wanneer ik ‘m zie staan. Maar waar ik helemaal niet blij van word is mijn vrijwel dagelijkse fietstochtje over het fietspad tussen de Gerrit Krolbrug naar Beijum. Langs dat pad staan tientallen kastanjebomen, en wie goed oplet ziet dat er ook al een aantal van deze bomen gerooid is, hoewel ze er nog geen 20 jaar staan. 

Volgens mij zijn al die kastanjes ten dode opgeschreven: eind augustus zaten er namelijk nauwelijks kastanjes aan die bomen, terwijl in vorige jaren het fietspad in de vroege herfst bezaaid lag met deze bruine vruchten. En wat nog meer opvalt: al het gebladerte is al bruin, en begint af te vallen. En dat, terwijl we toch echt niet van een te droge zomer kunnen spreken.  We moeten er dus voor vrezen dat we geen kastanje meer overhouden langs deze route. Dat is jammer, maar wellicht zijn ze het slachtoffer geworden van de bloedziekte. Ik heb er geen verstand van, maar misschien kunnen kenners ons vertellen wat de oorzaak is van deze treurige gang van zaken. 

Ik ben benieuwd…..en zal het nieuws over deze kastanjes de eerstkomende dagen volgen vanuit het zuiden van Europa. Ik ga eerst –voor mijn werk- Rome zien (maar nog niet sterven), en daarna naar mijn zusje in het zuiden van la douce France. Nog even een beetje nazomeren, dus….

Han Borg