EEN GEHANDICAPTE LUST OOK WEL EEN PILSJE

De kop boven dit artikel slaat bij nader inzien nergens op, maar de blogger laat hem staan om z'n onzekerheid op dit gebied een beetje aan te geven. Onzekerheid? Ja, soms voelt het ongemakkelijk om een gehandicapte aan te spreken, het voelt zo oneerlijk. Ondergetekende kan na een gesprekje zo verder wandelen of op de fiets springen. Even hardlopen in het Kardingerpark? De ander blijft maar met de gebakken peren zitten.


 Het is een vreemd en ongemakkelijk soort van schuldgevoel, alsof je er als (lichamelijk) gezond mens wat aan kan doen dat iemand anders een beperking heeft. Alsof menselijke gelijkwaardigheid met lichamelijke mobiliteit te maken heeft, terwijl er alleen maar een ongelijkwaardigheid zit in dingen kunnen of niet kunnen. Inhoudelijk slaat de kop dus nergens op. Je kunt ook opschrijven 'Een homo wil ook wel eens naar een waddeneiland.' Of ' Een neger lust ook wel eens een pizza.'

 Maar goed. Een paar dagen geleden trof ondergetekende de vrolijk kijkende man die op bovenstaande afbeelding is te zien. Hij had net twee kratjes bier bij de AH aangeschaft en liep (hallo, reed!) er mee naar zijn op de parkeerplaats staande auto. Een vrolijke rolstoeler met kratten bier. Dat schijnt dus ook te kunnen. Weer die innerlijke tegenspraak: en-waar-om-zou-dat-niet-kunnen?

Fotootje mijnheer? "Ja hoor, is prima." Ook dat nog, hij wil ook nog eens op de foto, meestal willen gehandicapten (generalisatie) dat liever niet, het heeft waarschijnlijk met kwetsbaarheid en ongemak te maken: zie mij eens. Wat is er met je gebeurd dat je in een rolstoel zit? Openhartig (de blogger had meer schroom dan hij): "Ik heb jaren geleden in Bankok een ongeluk op een boot gehad zodat ik geen onderbenen meer heb." Hij bleef goedgemutst kijken. Gelijkwaardig? De blogger keek tegen hem op.

 Woon je in Beijum? "Nee, in Bedum." Is daar geen AH? "Nee, die hebben we daar niet." Hij reed de parkeerplaats op richting auto. Waarom zou je hem aanbieden de winkelkar te duwen terwijl hij het zo goed zelf deed? Wijzend op het bier: schuif je dit in een week naar binnen? Lachend: "Dat gaat wel wat sneller op." Twee dagen? "Zoiets." Ok, niet te dronken worden en gedraag je een beetje"! Met een big smile stapte hij in de auto en reed weg nadat hij de winkelwagen aan de lange sliert op de parkeerplaats had bevestigd.

 De blogger vervolgde met al z'n beperkingen zijn weg. Hoe vrijpostig kan en mag je gehandicapten het hemd van het lijf vragen? Misschien moet je gewoon niet te volwassen doen en als een kind vragen gaan stellen.

 Hoe zou deze levenslustige gehandicapte man zonder benen kunnen schakelen en remmen terwijl hij rijdt?