COLUMN UIT LEWENBORG (22)

Kosteloos een goed doel ondersteunen. Doe je mee?

Kanker wordt vaak als scheldwoord gebruikt onder de jeugd van tegenwoordig. Zij beseffen niet hoeveel verdriet je een ander hier mee kan aan doen. Het is kanker voor en kanker na in de scheldwoorden. Kanker is een naar woord. Ik vind dit niet kunnen en wijd er daarom een Column aan voor deze week.

Je partner, geliefde, familielid, vriend(in) of een kennis zal deze ziekte maar hebben. Sta je op de bus te wachten en hebben er twee kwajongens ruzie met elkaar. Ze schelden elkaar verrot, de één nog harder dan de ander. De kanker vliegt je om de oren. Schandalig gewoonweg. Deze vrouw als wachtende op de bus moet dat allemaal maar aanhoren. Het kwetst haar diep. Zij weet wel dat die kwajongens er geen besef van hebben, het raakt haar echter tot op het bot. Een eenzame traan biggelt er over haar wang. Ruw veegt ze deze weg en is blij dat ze de bus aan ziet komen. Denkend eindelijk uit deze scheldkanonnade te zijn stapt zij in en neemt plaats, vlakbij de midden deur. Onderweg stappen er twee meiden in die steen en been klagen over hun school. De één zegt tegen de ander; ‘ik ga wel werk zoeken, want die kankerschool daar wil ik echt niet meer heen.’ De andere reageert erop met; ‘dat ben ik met je eens, die kankerleraren zouden zich eens wat minder met ons moeten bemoeien.’ Vol ergernis hoort die vrouw dit aan, ergens wil ze er wel wat van zeggen. Ze durft het alleen niet aan. Stil blijft ze op de stoel zitten en haar gedachten dwalen naar haar kind die in het ziekenhuis ligt te vechten voor haar leven. 

Uitgezaaide borstkanker. Pas zeventien jaar geworden, haar verjaardag verleden week sober gevierd in het ziekenhuis. Drukte kan haar kind niet aan, de vermoeidheid speelt haar ernstige parten. De ene chemokuur na de andere volgt, hier vallen haar haren door uit. De prachtige bruine lokken liggen ’s ochtends rond haar hoofd op het kussen. Bittere tranen huilt zij dan als haar moeder in de middag op bezoek komt. ‘Mam,’ snikt ze dan. ‘Ik ga echt kaal worden hé?’ vraagt ze zachtjes. ‘Ja, mijn kind,’ zegt haar moeder, ‘we moeten maar eens aan een pruik gaan denken.’ Het kind schudt heftig met haar hoofd en roept; ‘dat wil ik niet, die lijken zó nep en zijn lang niet zo mooi als dat mijn echte haar was.’

‘Luister eens,’ zegt haar moeder. ‘Op internet kwam ik een site tegen waar mensen van écht haar, pruiken maken. Ik heb mij daar eens in verdiept, want ik dacht dat dit enorm duur zou zijn.’ ‘Ja, pruiken zijn erg duur, dat zei een verpleegster hier ook al,’ zegt het meisje met een snik. ‘Weet je?’ zegt haar moeder, ‘dit is een haarstichting waar zij van de dagelijks gedoneerde haren pruiken maken om zo minder bedeelde mensen zoals wij, kosteloos aan een pruik kunnen helpen.’ ‘Echt waar, van écht haar?’ vraagt haar dochter. ‘Ja, van écht haar,’ zegt haar moeder en ik wil graag deze stichting meer naamsbekendheid gaan geven.’ ‘Oh,’ zegt haar dochter, dat is niet zo moeilijk, dat kunnen we via social media doen! Hoe heet die site? Dan ga ik hem gelijk delen.’ ‘Dat is “haarstichting.nl” zegt haar moeder. Meteen gaat zij het googelen en is zo enthousiast, dat ze het gelijk met de rest van de wereld gaat delen.

Voel je je op wat voor manier dan ook betrokken bij deze vrouw en haar dochter, lees dan even deze blog: “Je haren doneren voor kankerpatiënten” en deel deze via de share knop op je social media. Hierin vindt je ook het aangrijpend verhaal van Jack Hage.

2016©Vlindertje73