Het cliché is maar al te waar: aan alles komt een eind. Het schoolseizoen 2007/2008 is bijvoorbeeld definitief verleden tijd. Het huis van de familie Visser aan de Isebrandtsheerd staat sinds gisteren leeg, de familie is over naar Stadskanaal. Deze zomer zal ook weer voorbij gaan en de herfst die daar op volgt ook weer. Je hoeft er niet zwaarmoedig of depressief van te worden want alles wat eindigt heeft ook weer een nieuw begin in zich. Het schoolseizoen is dan wel afgelopen maar het begin van de vakantie is zeker niet onprettig. Het huis van de familie Visser zal weldra weer bewoond zijn en in Stadskanaal beleven ze weer een nieuw begin. Dit bewogen schrijfseizoen eindigt voor mij aanstaande vrijdag, vanaf zaterdag ben ik twee weken op vakantie.
Iets wat afloopt zou je een beetje kunnen vergelijken met sterven, loslaten van het oude en openstaan voor het nieuwe.
In verband met familieomstandigheden houdt het thema sterven me deze week een beetje bezig en daarom het volgende gedicht.
Wat is sterven?
Een schip vaart weg, ik sta te kijken tot ze vervaagd aan de horizon.
Iemand aan gene zijde zegt:" Ze is weg."
Weg waarheen?
Weg uit mijn gezichtsveld, dat is alles.
Ze is nog net zo groot als toen ik haar kon zien.
De verminderde grote, en dat ze helemaal verdwenen lijkt zit in mij, niet in haar.
Net op het moment dat iemand aan mijn zijde zegt,
"Ze is weg", zijn er anderen die haar juist zien aankomen.
Andere stemmen gaan op in gejuich, "Daar komt ze!
Dat is sterven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten