Op 11 oktober is het zover, dan zal ik, en velen met mij, het prachtige trainingparcours in Kardinge verruilen voor de Groninger tocht der tochten over de (Verlengde) Hereweg. Zoals ik op 31 augustus in deel van deze miniserie al beschreef, ik loop met mijn 12 jarige zoon. Dat houdt in dat ik geen toptijd zal neerzetten, dat hoeft ook niet want sfeer snuiven en gewoon lekker samen lopen heeft in deze mijn voorkeur boven een competitie-instelling. De bedoeling is om de 4 mijl op 11 oktober van binnenuit de filmen en op Beijumnieuws te zetten. De komende week plaats ik hier een reeds gemaakte 4 minuten durende video van een hardlooptocht door Kardinge. By the way, het aangelegde parcours is een schitterend initiatief van Erik Knollema uit Beijum.
Groeten
De 'groetcultuur' van hardlopers onderling fascineert me al tijden. Bij vrachtwagenchauffers gaan de grote lichten even aan als ze elkaar tegemoet rijden, maar hoe gaat dat met hardlopers? Eerst even dit, op de foto ziet u iemand met kind en kinderwagen op het traningsparcours rennen. Het is al de tweede keer dat ik hem ontmoet (hij flitst ook even voorbij op de aankomende video) en ik wil hem vragen, als hij dit leest, om even contact op te nemen. Hardlopen met je baby in de wagen, het lijkt me een gouden vondst. Maar kan dat een beetje?
Het valt me op dat mannen elkaar gemakkelijker groeten tijdens het hardlopen. Als iemand diep zit, en een andere man met een hamer tegenkomt, dan neemt het groeten af. Met moeite gaat er dan soms een vinger de lucht in en soms een hele hand. Bij vreselijk afzien wordt je gewoon voorbij gelopen, alle energie is nodig om te kunnen blijven rennen. Her gebeurd me zelden dat een vrouw me in Kardinge teruggroet tijdens het hardlopen. Dat kan natuurlijk vanuit schroom zijn, of omdat de zaak simpelweg niet wordt vertrouwd in het afgelegen natuurgebied. Als ik het laatste stukje door Beijum ren worden de groeten weer frequenter beantwoord. Kwestie van veiligheid? Mijn vraag aan vrouwelijke hardlopers is: hoe beleven jullie het groeten onderling? Mijd je elkaar? Of is er juist solidariteit? Beijumnieuws@online.nl
Groeten
De 'groetcultuur' van hardlopers onderling fascineert me al tijden. Bij vrachtwagenchauffers gaan de grote lichten even aan als ze elkaar tegemoet rijden, maar hoe gaat dat met hardlopers? Eerst even dit, op de foto ziet u iemand met kind en kinderwagen op het traningsparcours rennen. Het is al de tweede keer dat ik hem ontmoet (hij flitst ook even voorbij op de aankomende video) en ik wil hem vragen, als hij dit leest, om even contact op te nemen. Hardlopen met je baby in de wagen, het lijkt me een gouden vondst. Maar kan dat een beetje?
Het valt me op dat mannen elkaar gemakkelijker groeten tijdens het hardlopen. Als iemand diep zit, en een andere man met een hamer tegenkomt, dan neemt het groeten af. Met moeite gaat er dan soms een vinger de lucht in en soms een hele hand. Bij vreselijk afzien wordt je gewoon voorbij gelopen, alle energie is nodig om te kunnen blijven rennen. Her gebeurd me zelden dat een vrouw me in Kardinge teruggroet tijdens het hardlopen. Dat kan natuurlijk vanuit schroom zijn, of omdat de zaak simpelweg niet wordt vertrouwd in het afgelegen natuurgebied. Als ik het laatste stukje door Beijum ren worden de groeten weer frequenter beantwoord. Kwestie van veiligheid? Mijn vraag aan vrouwelijke hardlopers is: hoe beleven jullie het groeten onderling? Mijd je elkaar? Of is er juist solidariteit? Beijumnieuws@online.nl
6 opmerkingen:
Ik heb geen zin om na te worden gefloten of geroepen als ik trim. Ik weet ook wel dat mijn (grote) boezem flink op en neer gaat maar heb geen zin in commentaar hierop. Bekenden groet ik wel, voor de rest is het blik op oneindig.
Een fanatieke hardloopster uit Lewenborg
De eerste tien minuten schaam ik me en daarna, na langer gelopen te hebben valt de schroom van me af. Misschien heeft het wat met de runnershigh te maken, het zal me dan verder een worst zijn.
Esther
Ik ga echt niet hardlopen voor het sociale contact. Verder groet ik niet, ik loop voor mezelf. Wel merk ik dat vrouwen praktisch niet groeten en mannen soms weer wel.
Het is een geweldig parcour. Kardinge is zo mooi.Mijn ervaring is dat bijna iedereen wel groet. Ik zie overigens meer mannen trainen dan vrouwen.
Hardlopen doe ik voor mezelf. Om te onspannen, conditie opbouwen en sombere buien te verdrijven. Ik groet als ik me up voel, niet als ik down ben. Het moet ook geen verplichting zijn.
Ik groet altijd en wordt bijna altijd teruggegroet. Ik ren nu al bijna 30 jaar en het is nooit anders geweest. Ik groet sowieso zo'n beetje altijd iedereen die ik in Beijum tegenkom (behalve bij Albert Heijn en andere drukke plaatsen, want dan kun je wel aan de gang blijven). Ik ben veel te bang dat ik iemand niet groet die ik eigenlijk wel ken maar niet herken. Nou ja, 'moi' is gauw gezegd of geroepen en ik vind het een goede gewoonte.
Moi!
Menno
Een reactie posten