DOEI, ERIK DE CAVIA

Een telefoontje kwam binnen. Gistermiddag tegen vier uur. Kun je even een foto komen maken? Onze cavia is overleden. Bij aankomst lag het beestje in een schoenendoos. Kinderen in tranen. Wie bepaalt de hiërarchie van verdriet? Waarom dit niet serieus nemen? Hartverscheurend op kinderniveau, je cavia die na bijna drie jaar trouwe dienst als speelkameraadje opeens dood in z'n kooi ligt. Zo maar plotseling. De dood is iets onbegrijpelijks. Aan de ene kant voelen kinderen, die dichter bij de natuur staan dan volwassenen, intuïtief aan dat dood en leven een zijn. Maar aan de andere nuchtere kant, je trouwe huisdiertje leeft niet meer. Je kunt er niet meer mee spelen. Hij is ijskoud. Levenloos. Wat moet je doen? Een tekening maken, een afscheidsgroet. Doei Erik, wat was het leuk dat je bestond en bij me was. Begraven in de Beijumer klei, Erik de cavia. Wat een verdriet. Met z'n allen om z'n graf heen staan. Allemaal een schepje klei op hem gooien. Doei Erik.

Dat ie naar de cavia-hemel mag gaan en mag rusten in vrede.