Mens of machine
De vegetarische gehaktballen zijn in de aanbieding. Die van de Aldi zijn het lekkerst, dus daar moet ik zijn. Met 4 pakjes ballen onder de arm voeg ik me in de rij voor de kassa. Wachten is een aangenaam verpozen hier in de rij met zwart, wit, grijs en groen Beijum.
Natuurlijk kan ik niet in de portemonnee kijken van die jonge vrouw voor me met haar jengelend zoontje die ontevreden lijkt met de boodschappen in de kar van zijn moeder. En ook niet in de broekzak van de grote man achter me. Op slippers, grote pet en een vrolijke krullekop aan zijn hand. Het schiet door me heen dat ik hier zomaar in de rij zou kunnen staan met slachtoffers van de toeslagenaffaire.
Ook in Beijum zullen ze er zijn: gedupeerden van die ellendige affaire. Een affaire? Dat gaat toch over mensen die iets met elkaar hebben…? Verhullend taalgebruik. Het gaat hier om een volledig ontspoord systeem van machines tegenover mensen. Die hebben dus echt niks met elkaar. Er vallen veel slachtoffers en er is geen mens te vinden die verantwoordelijk wil zijn voor deze ‘never-ending-horror-story’. Omdat geen sterveling nog een relatie heeft met de mensen om wie het gaat. Dit is geen affaire, dit is een menselijk drama, waarvan het eind nog lang niet in zicht is.
De stormen van protest lijken er slecht toe te leiden dat er heel veel stof opwaait en weer neerdaalt, zonder dat er ook maar iets verandert. Je hebt gelijk, er struikelt een kabinet over dit dossier (ook zo’n nietszeggend woord). Een formele val lijkt het; we doen alsof we de verantwoordelijkheid nemen voor dit drama. We rommelen daarna meer dan een half jaar door en…guess what: de gevallenen (heeft iemand ze zien vallen trouwens?) gaan door alsof er niets is gebeurd. De mensen die echt gevallen zijn liggen nog steeds gevloerd en wachten op een royale uitgestoken hand om hen weer overeind te helpen.
Koning Willem bood hen die hand, maar ook hij kreeg ze niet weer op de been. Ik weet het niet, zo’n symbolische handreiking daar zit ook iets fatalistisch in. We betrachten ons medeleven, alsof er niks aan te doen zou zijn. Slachtoffers zijn mensen van natuurrampen, terrorisme en andere ellende. Maar dit gaat om slachtoffers van het systeem! I.p.v. hen uit te nodigen zou onze vorst zich druk moeten maken om van die systemen weer mensen te maken (ik weet het, daar gaat hij niet over, maar WIE-DAN-WEL?).
Mensen zijn wezens met een hart, die kunnen luisteren, de ander kunnen verstaan, die kunnen voelen. (Computer)systemen kúnnen niet luisteren, ze hebben geen oren, geen hart, geen enkel gevoel in hun donder. Ze kennen de menselijke maat niet. Laat systemen het dan ook niet oplossen, dat is per definitie onmogelijk! Echte mensen van vlees en bloed, met een hart dat pompt en oren die niet alleen luisteren, maar ook kunnen horen, die hebben we nodig.
Gelukkig hebben we in Nederland dan altijd nog de rechter om je verhaal te doen en om verhaal te halen. Zij hebben immers wél geleerd om echt te luisteren en om recht te maken wat krom is… dacht ik. Hoe schokkend is het dan om juist deze beroepsgroep hun excuses te horen maken over hun rol in dit drama. Terwijl we van hen verwachten dat ze heel precies kijken en luisteren om zo tot een loepzuiver oordeel te komen, concluderen ze zelf dat ze de aanpak van de belastingdienst blind hebben gevolgd. En wie blind is kan het slachtoffer niet zien.
Ik ben aan de beurt, zonder zorgen om mijn saldo betaal ik de ballenrekening. Ik wandel naar huis. Straks lekker eten. Gebakken aardappeltjes en verse spinazie, beetje Roquefort erover en een heerlijk vegaballetje erbij. Geen wolkje aan de lucht, hier niet...
Groet'n Jan Wedema
Geen opmerkingen:
Een reactie posten