SWUEINMUJIEB (9)

Er zijn zo van die onderwerpen waarbij ondergetekende besluit om beter geen wwwww te hanteren, zoals in de meeste blogberichten wel gebeurt. Wie, wat, waar, wanneer, waarom. Waarom, wanneer en wat kan in het geval van dit bericht nog wel, wie en waar ligt wat gevoeliger.

Het was een mooie dag. Er hing een heldere blauwe lucht boven Beijum. Welk jaargetijde het was doet er niet toe. Het was een dag zoals er zovelen zijn. Rimpelloos, geen bijzonderheden. De Duutsers hebben er een mooi woord voor bedacht: Alltag. Wikipedia zegt daarover: Unter Alltag versteht man routinemäßige Abläufe bei zivilisierten Menschen und Wochenzyclus. Saai? Ja, zo zou je het kunnen vertalen. Maar een gewone dag hoeft niet saai te zijn.

Als ondergetekende door de wijk schuimt, staat hij vaak erg open voor wat er rondom hem gebeurt. Af en toe een beetje té. Soms is het beter om jezelf af te sluiten voor situaties. Achteraf geredeneerd. Op de bewuste dag hoorde ondergetekende ongeveer vijfentwintig meter achter zich plotsklaps een met kracht dichtgeslagen buitendeur z'n oorschelpen bombarderen. Het ging hem door merg en been. Gevloek en getier: 'Je komt gvd niet eerder terug voordat je het geld hebt afgegeven. Wegwezen'! 
Leve Beijum. Maar mijn God, wat nou weer?

Ondergetekende hoorde een smartelijk huilende vrouw achter zich. Aan het getik op straat te horen liep ze op naaldhakken. Het klonk erbarmelijk, intens verdrietige uithalen. Zijn er remedies tegen een pathologische vorm van nieuwsgierigheid? Waarom niet gewoon doorlopen, moet je je als blogger nou overal mee bemoeien? Neem het aan, er was geen keus. Ondergetekende draaide zich om en zag een vrouw van een jaar of vijfendertig tot veertig aan komen lopen. De tranen biggelden over haar wangen. Jammerklachten. Gierende uithalen.

 Het moést gevraagd worden: Wat is er met je aan de hand? Verbeelde ondergetekende het zich, of klaarden de ogen van de vrouw enigszins op? Was ze blij met de aandacht, of kwamen de hoopvolle twinkelingen in haar ogen vanuit een andere agenda voort?

Het was een fascinerende mix van houdingen en gedragingen die ondergetekende observeerde. Verdrietig. Verleidelijk. Hoopvol. En ook hunkering naar erkenning en begrip. Ondergetekende was even helemaal van de wereld en uit Beijum weg. Hij zag de vrouw als in een film, geen detail ontging hem. De uitstraling, de manier van bewegen, hoe ze gekleed was. Zelfs haar geur. Terwijl haar stem op de achtergrond raakte omdat ondergetekende haar diep in de ogen keek en alle indrukken en boodschappen die ze uitzond moest verwerken, hoorde hij haar verhaal aan. Ze mocht niet meer bij haar vriend in huis komen omdat ze uitstaande schulden niet terug heeft betaald. Het geld moést terug gegeven worden, en liefst zo spoedig mogelijk. Maar ze had geen geld en ze wist ook niet hoe ze er aan moest komen. Huilen huilen. Intuïtief voelde ondergetekende aan: Dit zaakje heeft met drugs te maken. 

Toen kwam het. Of ondergetekende met de wanhopige dame een 'leuk uurtje' wilde beleven, een uurtje waarin 'alles mogelijk was.' Het zou maar veertig euro kosten, en schrijver dezes zou de tijd van z'n leven hebben. Verlangende ogen. Ze kwam erg dicht bij staan. De levenservaring en mensenkennis van ondergetekende vertelden dat haar verlangen niet voortkwam uit sympathie of aantrekkingskracht. Het had enkel en alleen een financiële reden. Er moest z.s.m. geld worden geregeld, en het gevoel van ondergetekende vertelde dat dit geld bestemd zou zijn voor een drugsdealer. Waar wil je dan heen? Het was er uit voor deze prostituant in spé er erg in had. De naam van een heerd en het huisnummer volgden, of ondergetekende direct mee wilde gaan.

Ieder mens heeft een schaduwkant, hoe 'goed' en 'moralistisch hoogstaand' men zich ook kan voordoen. Even flitste het door het hoofd van ondergetekende: Doen? Weer die nieuwsgierigheid. Nee, niet gebaseerd op lust en verlangen, het was een fascinatie voor de tragiek en het menselijk tekort, en ook nieuwsgierigheid naar de entourage waar ondergetekende in terecht zou kunnen komen. Midden in z'n eigen wijk. De (ongezonde) nieuwsgierigheid won het bij lange na niet van het gezonde verstand en het hart. Iedereen moet op liefdes- en lustgebied maar doen wat hij of zij wil doen. Maar aan het eigen lijf geen droevige polonaise.
De hoopvolle blik van de vrouw veranderde na het resoluut uitgesproken nee weer in droefenis en wanhoop.

Zo af en toe loopt of fietst ondergetekende langs het opgegeven adres. Zoals ook vanmiddag. Eindelijk, een opbloeiende lente, talrijke bloemen die in de klei staan, de zon die langzamerhand aan kracht wint. Het kan niet anders, het leven is gebaseerd op liefde. Op geloof, hoop en liefde. Wat een ontzagwekkende kracht omgeeft ons toch. Een kracht waar we zelf deel van uitmaken.

Het is niet iedereen gegeven om respectvol met het goede dat het leven schenkt om te kunnen gaan. Een paar jonge boompjes zijn de nek omgedraaid, zie het vorige blogbericht. Op bepaalde plekken in de wijk liggen kapotte lentebloemen die amper boven de grond uit kwamen. Vertrapt en uitgetrokken. Terwijl de mens m.i. niet destructief van aard is.

Hoe zou het met de wanhopige en verdrietige vrouw gaan? Zou ze ook een beetje van het voorjaar kunnen genieten?