De vaste lezers van deze column weten het: ik ben geen groot liefhebber van tuinieren. Gelukkig is het lapje grond dat verzorging nodig heeft niet al te groot. Ik ben daar nog steeds blij om….want ook al geloof ik niet dat je gelukkig wordt van tegels of asfalt in je tuin, toch kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Mijn volgende huis (voorlopig heb ik nog geen verhuisplannen, hoor!) zal wellicht een appartement met een groot balkon zijn, waar dan mooie Italiaanse potten op komen te staan met planten….
Toch zijn er van die verrassingen, die maken dat je een tuin toch ook wel kunt waarderen. Zo’n stukje grond gaat zo zijn eigen weg, soms. Onkruid kan heel mooi zijn, en ook woekerende planten hebben hun charme. Een mooi voorbeeld daar van is het feit dat ik al sinds jaar en dag knoflook uit eigen tuin kan eten, omdat we ooit eens een bol van dat heerlijke goedje naast een rozenstruik hadden geplant. Dat schijnt te helpen tegen luis, en inderdaad: op deze rozenstruik heeft zich bij mijn weten nog nooit een luis vertoond. Maar ondertussen staan er nu alweer zo’n 40 stengels tussen de 50 en 80 centimeter hoog verspreid over mijn tuin, met bovenin zaadjes, en aan de onderkant een bolletje knoflook. Biologisch-dynamisch, want spuiten of sproeien met gif doe ik nooit.
Het allermerkwaardigste wat ik vorige week aantrof, na een fikse schoonmaakbeurt door mijn onvolprezen tuinman, was echter een wat vergeten tuinkabouter. Dat kereltje kocht ik ooit aan de Pools-Duitse grens, voor een paar centen. Ik heb niks met tuinkabouters, maar die handel in Gartenzwerge vond ik zo prachtig om te zien….werkelijk duizenden en duizenden kabouters in allerlei soorten en maten stonden er langs de (toen nog) tweebaans weg tussen Cottbus en Wroclaw. En voor een tientje of zo had ik er een stuk of drie, waaronder eentje met zo’n olijke kruiwagen voor zijn buik en benen.
Naarmate de jaren vorderden verdween er eentje spontaan, en een ander raakte door een vallende tak zo beschadigd dat hij in de kliko terecht kwam. Maar de derde (die met die kruiwagen) belandde op een haast onzichtbaar plekje achter in mijn tuin. Toen ik daar eens een paar berkenblaadjes zag verschijnen bleek dat er zich in de kruiwagen een mini-berkenboom had gevestigd, zo eentje waarvan je kunt verwachten dat hij bij de minste of geringste droge periode het loodje gaat leggen. Nooit meer aandacht aan besteed…..tot ik vorige week ineens zag dat er een berkenboom van al ruim twee meter in de tuin stond. Ik ging eens goed kijken en zag….een zeer potente tuinkabouter met een al aardig dikke boom voor zijn buik. De wortels van dit ooit zielige boompje hadden kennelijk de bodem van de kruiwagen weten te doorboren, en waren in de grond terecht gekomen, zodat ze vrolijk aan het groeien hebben kunnen slaan. En nu is het wachten tot het boompje zo dik wordt dat de kruiwagen barst, en de kabouter van schrik achterover valt bij het zien van het resultaat van zijn groeikracht!!!
Ik wens jullie allemaal een mooie zomer, met veel groen en zonneschijn.
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten