Het kan wel!
Van 7 tot 17 mei. 700 km kris kras langs de oostgrens van Nederland van Groningen naar Venlo.
Door Jan Wedema
Terwijl wij in alle rust de zorgvuldig gepakte tassen dichtdoen en op de reisklare fiets hangen, worden we verrast door een plotselinge golf van constante kleine, dringende geluidjes (wat later geen golf, maar een warm bad bleek). Whatsapp heeft het druk met ons. Toch maar even kijken. Nog één en nog één en nog één. Het duurt even voor we ons realiseren dat werkelijk de hele familie en heel veel anderen ons digitaal (Coronaproof) uitzwaaien. We zitten nog niet eens op de fiets en proeven nu al wat op reis zijn betekent. Ontroerd bekijken we al die prachtige filmpjes en warme afscheidswensen die langs komen.
Gewoon en toch anders
Vier maanden…het is ook niet niks. Het moet nog even tot ons doordringen, het is zo anders dan de vorige keren. Toen we vertrokken naar Azië, of naar Zuid Amerika, of toen naar IJsland. De spanning zat toen al ingebakken. We gingen immers naar gebieden op de wereld die we niet kenden en waarvan we niet goed in konden schatten of we dat als fietsers van het Grunnegse plattelaand wel zouden kunnen.
Nu is het anders, we vertrekken vanuit huis naar volstrekt bekend gebied. In ieder geval voor de komende weken). Het voelt toch meer als een gewone fietstocht dan als een echte reis.
Anders
In het plantsoen pikken we de Saksenroute op. We gaan Nederland rond aan de hand van aan elkaar geknoopte LF routes. En direct wanneer we de Ebbingestraat oversteken wordt het anders. De Saksenroute (van Lauwersoog naar Enschede) laat ons verassend onbekende kanten van onze eigen stad zien. We zijn op reis en kijken met de ogen van nieuwsgierige reizigers naar dezelfde werkelijkheid. Hoe een ander perspectief een andere werkelijkheid laat zien.
We slingeren met een duwtje in de rug door de koude NW wind door het Drentse land naar Buinen, waar we vanwege de slechte weersvoorspellingen een overnachting bij Vrienden op de Fiets hebben gereserveerd.
Ruim hart
Jan Willen en Joke, wat een prachtige gastvrije mensen zijn dat. Van tevoren hadden we al een indruk gekregen toen we belden. Willen jullie mee eten? Oh, er komen vrienden op bezoek, maar dat is geen probleem hoor. Kom er gewoon bij. En dan die geweldige kamer. Slapen in een romantische bedstee, een fiets van voor de oorlog op de kamer. Alles ademt historie, creativiteit en fiets.Willen jullie koffie of kom je zo bij ons borrelen? Nou… dat laatste dan maar. We zitten knoertgezellig met Jan Willen, Joke en hun vrienden ‘buiten’ bij een warm vuurtje. Ruimhartig, dat is het woord wat past bij deze onvoorstelbare gastvrije mensen. Hier voelen we wat het betekent wanneer je vanuit overvloed denkt en doet.
Regen
De miezer gaat geleidelijk over in een stevige regen. Nog een kilometer of 10, dan zijn we in Hardenberg. We schuilen bibberend bij de Hema onder een parasol, drinken warme chocolademelk en scoren bij de overburen een flinke portie patat.
Yihaaaaaaaa
We mogen niet verder, maar we zijn echt niet van plan om onze koers te wijzigen. Een fiets en zeker die van ons, kan overal langs. De volgende 10 km. Fietsen we door (drijf)zand, blubberwegen, hotseknots stenenpaden en gewoon diep los zand. Hier wordt een fietspad aangelegd. Het is zondag, dus er wordt niet gewerkt en dus kunnen we er echt wel langs. Alsof we al in Noorwegen fietsen! Zou dit een smakelijk voorproefje zijn?Zondag
De bult op in Hardenberg voor een boerencamping aan het eind van de weg. Pech. Op zondag ontvangen wij geen gasten… Volgende camping doet dat wel. Tied veur een hapje. Gas vergeten. ‘We zijn voorlopers Marike; we zijn al van het gas af’.
Vertrouwen
Het is broeierig warm. Langs de weg vinden we een vrieskist met ijsjes. Pakt gerust en geniet ervan, het geld mag je overmaken of hier in dit potje doen.
Waar we fietsen
Zo’n LF route laat je werkelijk ieder stukje natuur dat te vinden is in een bepaalde omgeving ervaren. Dat zorgt er soms voor dat je uren rondslingert zonder dat we echt meters maken. We schatten dat de route ongeveer 1,5 tot 2 keer zo lang is dan wanneer we de kortste afstand zouden kiezen. Soms verandert zo’n omgeving in de loop van de tijd. Rond Enschede raken we in een hyperdure buitenwijk de weg kwijt tussen kastelen van huizen, die geleidelijk steeds meer van het groen rondom de stad opslokken. Toen de route werd bedacht wáren die huizen hier niet. Waarschijnlijk was hier groen en water, niet meer, niet minder. De moeite waard om doorheen te fietsen. Een bijzonder vriendelijk stel dat beaamt dat ‘het hier goed wonen is’, helpt ons. Dat is nog niet zo gemakkelijk. ‘Maar waar willen jullie naar toe dan?’ Dat weten we niet. Het kost nog flink wat moeite om uit te leggen dat we echt niet weten waar deze weg ons naartoe brengt en waar we vanavond zullen zijn. Grensgeval
We tikken regelmatig de grens aan, maar er overheen…dat gaat nog niet. Krijg ik een sms-je van de Duitse zuster van mijn telefoonprovider: Welkom in Duitsland! Gevolgd door een sms-je van de Duitse overheid: Welkom in Duitsland. Vervolgens worden we gemaand ons aan de bepalingen rondom Corona te houden, wat in ons geval betekent dat we NIET welkom zijn. Het is een verwarrende, rare tijd…Natuurcamping
Ongelooflijk maar waar, de campings worden, ook al is het hartstikke koud en kleddernat steeds voller. We vinden nog een plekje op deze boerderij camping. Morgen is het Hemelvaart, één nachtje dat kan, maar morgen zit ik helemaal vol. ‘Niet normaal’, noemt de boer dat. Nog nooit meegemaakt. En hij kan het weten. Zag jaren geleden al snel dat er in dit gebied weinig ruimte over zou blijven om te boeren. Ja, hij had naar Oost Duitsland kunnen gaan, daar was nog wel ruimte. Maar: ‘Ik ga hier niet weg, hier hoor ik, hier kan ik een potje voetbal met de jongens uit het dorp spelen’, zegt hij terwijl hij een sjekkie rolt. In Wichmond heeft hij er een heerlijke terrein van gemaakt, midden in een prachtige omgeving. Aanpassen, hij is er een meester in.Er doorheen
’s Avonds regent het katten en honden. Midden in de nacht schrikken we wakker door een knal. Eén van de slaapmatjes heeft opeens een reuzeballon. En bij iedere beweging wordt de ballon groter en het oppervlakte om op te slapen kleiner. Dat is niet echt comfortabel. En de tent heeft al dat hemelwater ook niet goed verteerd. Water onder de matjes… Het is koud en nat en er is geen plek om lekker te liggen. Campings zijn overvol. Jan komt totaal onverwacht al heel vroeg op deze reis zichzelf tegen. Dagenlang tegen de koude wind in fietsen, misschien net niet genoeg eten, tent lek, matje stuk, niet slapen en koud, hartstikke koud, campings vol ‘Waarom willen wij dit?’ Ik schrik van mezelf. Ben even helemaal het vertrouwen en het goede gevoel kwijt. En het ergste is, dat ik mezelf er enorm voor op m’n kop geef. Stel je niet aan Jan. Dit stelt echt hélemaal niks voor bij wat je in Zuid Amerika of IJsland hebt meegemaakt. Ik zoek een verklaring. Mijn hersens moeten het oplossen. Zo mag ik niet met deze werkelijkheid omgaan. Mijn grijze massa weigert het voor me op te lossen. Ik voel me hartstikke rot en deel dat met Marike. Voelt me even als een klein, afhankelijk jongetje dat zijn moeder nodig heeft. Dat wil ik niet! Zó gek is dit, mijn hoofd vertelt me dat er werkelijk helemaal niets aan de hand is terwijl mijn gevoel me laat weten dat dit bijna onoverkomelijk is. Het is alsof de ervaringen van eerdere reizen in werkelijk bedreigende situaties nu allemaal tegelijk hun best doen om er te zijn. Toen kon ik er prima mee uit de voeten. Alsof ze gewacht hebben op dit moment, om me te laten voelen dat het toen (!) echt heel spannend was, De actiestand van toen zorgde ervoor dat de emoties even niet de kans kregen om mee te doen. En opeens zijn ze er, hier in Wichmond op een prachtige camping, bij de eerste beste tegenslag, die het niet verdient om in die categorie bijgeschreven te worden. Yes, dames en heren, ik heb jullie gehoord; nu wel…
Marike luistert, biedt ruimte voor die gevoelens van toen, die min of meer getriggerd worden door de situatie van nu. De dagen erna komen er heel wat ervaringen van vorige reizen voorbij, waar we samen nog eens bij stil staan. Zó gaat verwerken.
Ze is zó handig in oplossingen ook! Dat helpt ongelooflijk goed, wanneer ik ze even niet kan zien.
Back on track
Matjes (meervoud inderdaad, ons tweede matje plofte ook) vervangen, tent gerepareerd, plek vinden, ook als die er niet is, tussen de buien doorfietsen. Gewoon weer wennen aan op reis zijn. Met alles erop en eraan. Gek is dat, ik denk dat ik gewoon niet goed voorbereid was. Een rondje door Nederland, wat kun je dan helemaal tegenkomen…? Nou heel veel moois en soms ook jezelf dus.
Zuid Nederland
We hebben een kleine 700 km weggetrapt en zitten onder de grote rivieren dichtbij Venlo. We zijn op reis. We zijn los. We beginnen er geleidelijk weer aan te wennen. Aan het fietsen, aan de buien waarvan we nu het gevoel hebben dat we er precies tussendoor fietsen, aan intensief samen zijn, aan het fysieke, het mentale, het reizen, het soms niet weten, aan onzekerheid, aan buiten leven, aan leven en fietsen waar we zijn. Hier, nu, meer is er niet.
Groet'n Jan & Marike
(Zie ook deel 1)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten