Midwinternachtsprookjes

Vriezen dat het kraakt vandaag; na het zwemmen in Kardinge vanmiddag reed ik met stijfgevroren haren terug naar huis. Ik lees de zin even terug; vriezen dat het kraakt? Overdreven eigenlijk als je beseft dat winterse temperaturen van - 20 graden een aantal jaren geleden nog vrij normaal waren.

De soap rond de afwikkeling van de wijkkkrantaffaire duurt nog voort. Het is een soort van Midwintervertelling aan het worden met allerlei betrokken figuranten en hoofdrolspelers. Wat soms ontbreekt is de humor en relativering in het hele verhaal. Dé oplossing zou m.i. zijn als alle betrokkenen in een stuip zouden komen te liggen; tranen in de ogen van het lachen om zoveel zotheid. Humor is nu eenmaal de kortste afstand tussen mensen of partijen. Daarom voel ik me ijzersterk in dit geheel; ik zal de humor niet verliezen. En wie weet heb ik ook mijn fouten, zo ja, waarom zou ik die dan niet erkennen?

Ik ga zo nog even naar mijn konijn achter in de tuin. Hoe is het voor een konijn om met vorst in een konijnenhok te zitten? Zonder televisie, vriendin, computer en centrale verwarming? Is het eigenlijk geen verborgen leed in de wijk? Rare fantasie-en over een konijnen-wijkkrant komen bij me op; wat een eenzaamheid onder deze knaagdiertjes. Eerlijk gezegd voel ik me wat schuldig naar Snuffie toe; ik ga hem zo voor de nacht nog even een extra boterham brengen. Dit heb ik al heel vaak gedaan. Met als consequentie dat onze dwergkonijn een moddervette en te grote omvang heeft gekregen. Zo zie je maar weer dat een mens geneigd is om goed te doen vanuit zijn eigen morele kaders. Is het ook goed voor de ander? Of zit je je eigen prangende schuldgevoelens om te zetten? Maar, hulpverlenen vanuit schuldgevoelens is toch een vorm van zelfbevrediging? Het doel is de schuldgevoelens kwijt te raken en niet om de ander te helpen.
Sorry Snuffie, ik neem ook nog even een wortel voor je mee om het weer goed te maken...