"Wat moet ik nou? Ik ben groot en sterk, en ik kan ontzettend hard blaffen. En ik kan de honderd meter binnen de tien seconden rennen. Maar ik ben niet zo vrij als die miezerige kwakende eenden die op twee meter afstand van me lopen."
Die woorden/gedachten legt de blogger bij het bekijken van bovenstaande afbeelding als het ware in de bek van de ontzettend lieve, trouwe en verlangend kijkende hond die we zien. Bek klinkt onbeschoft, maar het is niet anders, een hond heeft een bek.
Alle dieren kampen vanuit menselijk oogpunt met een beperking, even los van het feit dat de mensensoort ook behept is met allerhande beperkingen. Konden dieren maar met elkaar praten.
De Beijumblogger kruipt in deze (foto) even in de huid van de therapeut. 'Wil je erover praten, lieve hond, over wat je dwars zit? Vertel, wat maakt je jaloers? Wat kunnen we er aan doen om deze voor jouw ondraaglijke situatie acceptabel en draaglijk te maken?'
En, relatie-therapeutisch: 'Zeg on-empathische en onverschillig overkomende eenden, kunnen jullie misschien een beetje mede-dierlijke gevoelens tonen? Zien jullie de pijn en het onvermogen van de hond niet? Is het misschien mogelijk een brug tussen verschillende diersoorten te bouwen en dat jullie een gebaar van begrip en solidariteit tonen? Gewoon even contact maken?
De blogger liep na het in de Froukemaheerd maken van de afbeelding door. Hij maakt zich soms wat zorgen om de ontwikkeling van de mensheid. Maar dieren onderling, met de wet van de natuur in het achterhoofd, zijn ook nog ver van de wereldvrede verwijderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten