Daar zaten ze te kijken en te praten op de brug over de Zuidwending. Er zaten er wel tien, maar ja, de fotograaf moest zonodig naderbij komen. Hoofdschuddend zaten de duiven te kijken naar de winkelkarren die in de vaart gekiepert waren. Ze maakten zich sowiso grote zorgen over de wijk. Hoe kan het toch dat de ene groep de boel wil opbouwen in de wijk en dat de andere groep dit wil afbreken? Waarom is er geen organisatie in Beijum die de mensen met elkaar verbind? Hoezo op eigen (on)macht spelen? De dieren in de wijk houden hun hart vast. Geldt in Beijum nog de wet van de jungle? Zijn ze nooit losgekomen van het dierenrijk? Hoe zit dat met de democratie in Beijum, toch het paradepaardje van de mensheid? The answer my friend, is blowing in the wind. Beijum wacht op de witte vredesduif...En weg vlogen ze. Naar de snackbar, hopend op een verdwaald stukje snack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten