Het gaf me vandaag - hangt de lente in de lucht?- een rustgevend gevoel, en het deed me terugdenken aan de zestiger en zeventiger jaren in de veenkoloniën. Vaders reden destijds op brommers (een plof) in plaats van in auto's, we verzamelden speldjes, in het weekend speelden we spelletjes ganzenbord en het hele leven kwam overzichtelijk over. Huisvrouwen, vaak met mooie gekleurde schorten voor en een hoofddoekje op, deden de was in een tobbe waarna het door een wringer werd gehaald om het ergste vocht er uit te wringen. Vervolgens werd de was buiten opgehangen om te drogen. Het slaat misschien nergens op, een blogbericht als deze, maar waarom moet alles uiting zijn van een complexe, chaotische en vaak conflictueuze wereld? Wie zei dat ook nog maar: maak één fout niet, verlies niet je eenvoud? Deze was is een toppunt van harmonie wat mij betreft. Kleurijke wasknijpers in een kleurrijke wijk. Laat me voor mijn part even overdrijven.Ik weet dat de Beijumse die deze was heeft opgehangen ook nog eens Miep heet. Dat maakt het nog kneuteriger, eenvoudiger en innemender voor me. Truus was in dit geval ook mooi geweest.
Of Geertruida, Egberdientje of Geziena. Bijna uitgestorven namen die doen herinneren aan vervlogen tijden.
1 opmerking:
ik had alle was al weggewerkt in het weekend, maar kan niet wachten tot alles weer lekker aan de droogmolen in de tuin kan... dan ruikt het zo lekker... en dat het iets ruiger is.. ach dat neem ik op de koop toe, hoef niet zo nodig van die superbabyzachte handdoeken etc.
Een reactie posten