BEIJUMBORG (3)

Vroeger (zeg maar: voordat Adam en Eva geboren werden) wilde ik apotheker worden. Dat leek me een mooi vak, ook al omdat ik dagelijks met eigen ogen kon zien wat zo’n apotheker nou eigenlijk allemaal deed. Tegenover het Enschedese huis waarin ik mijn jeugd doorbracht zat een apotheek, en de mevrouw die daar de baas was had er een groot aantal assistentes rondlopen, die voor haar de pilletjes, poedertjes en zalfjes verkochten aan de talloze klanten. Zelf liep ze er in een witte jas rond, voerde gesprekjes met deze en gene, controleerde hier en daar wat en ze leek een behoorlijk relaxed leven te leiden.

Deze mevrouw (ze was lang, kwam uit Groningen, en ze was erg aardig) is inmiddels al jaren met pensioen en woont in een zonnig zuid-Europees land. Ik begon in 1975 aan een studie Farmacie in Groningen, maar behalve de maandelijkse maandagmiddagborrel was er eigenlijk helemaal niks leuks aan, aan deze studie. Na een half jaar hield ik er maar mee op, ging me oriënteren op iets leukers en werd uiteindelijk historicus van de Oudheid. Een heel ander vak, zult u zegen, en daar hebt u volkomen gelijk in….je verdient er in ieder geval minder mee dan als apotheker, zo weet ik van de vrienden die destijds die studie wél hebben afgemaakt.

Ik moest hier weer even aan denken toen ik afgelopen maandag de apotheek in Beijum in stapte, om de vrijdag bij de huisarts geplaatste herhaal-bestelling op te halen. Voorheen deed ik dat zonder schroom, maar tegenwoordig ben ik er veel meer op mijn hoede. Want wat wil het geval: er gaat (te) vaak iets fout met die bestellingen. De apotheek in Beijum maakt niets meer zelf, heeft slechts weinig ‘op voorraad’, en laat de pillen, poeders en zalfjes elders (waar? In Pakistan of zo?) inpakken. Bij dat inpakken gaat het regelmatig niet goed: de hoeveelheid afgeleverde waren klopt niet met de bestelling (die al sinds jaar en dag hetzelfde is….), een bepaald geneesmiddel wordt helemaal niet geleverd of in een verkeerde dosering, of juist in een veel te grote hoeveelheid.

Het ligt zeker niet aan de vriendelijkheid van het personeel achter de balie: die vrouwen zijn inmiddels goed getraind in het maken van prettige excuses, zo viel me gisteren ook weer op. Vóór mij waren er nog zo’n tien wachtenden, die met een grote mate aan traagheid hun nummertje op het rode lampjesbord dichterbij zagen komen. Nummer 82 (ik dus) had zeker de tijd om even rustig de krant te lezen, maar in plaats daarvan luisterde ik nu eens goed naar alle gesprekjes die aan de balie gevoerd werden. “Ik heb een beetje slecht nieuws voor u, meneer: dit geneesmiddel moet met de hand gemaakt worden, en dat doen we hier niet meer”. “Het middel is bij de groothandel besteld, mevrouw, maar die heeft het niet geleverd, ook al hadden ze het beloofd”. “He, wat vervelend nou mevrouw: het zit er niet allemaal bij, maar we kunnen het morgen wel even bij af laten leveren. Maar of dat helemaal vóór elf uur lukt weet ik niet zeker, hoor. We doen ons best”.

Ik weet zeker dat als een kaasboer zulke goedmaak-praatjes zou hebben, hij al snel een belangrijk deel van zijn klandizie snel kwijt zou zijn. Laat staan een kapper (“nee, sorry – uw haar is iets anders geknipt dan u gewenst had, maar de volgende keer doen we dat anders, hoor”), of om het even welke middenstander dan ook. Van zo’n apotheek ben je echter als wijkbewoner (bijna) helemaal afhankelijk, en ik vind het er met de service in de afgelopen jaren beslist niet beter op geworden. Het vreemde is dat er zich, wanneer ik bij het UMCG een specialist heb bezocht en een zalfje of een pilletje bij de apotheker aan het Kwinkenplein haal, werkelijk nog nooit een probleem heeft voorgedaan met de aflevering, de voorraad of de dosering. Hoe kan dat nou, zo vraag ik me af? Zou ik het beter gedaan hebben als ik in 1975 gewoon doorgegaan was met mijn lucratieve studie Farmacie? Geen idee, maar een ergernis levert het wel telkens weer op, daar in ons Gezondheidscentrum. 

Om het positief af te sluiten: maandag lagen al mijn medicijnen wél netjes en in de goede dosering voor me klaar….

Han Borg