BEIJUMBORG (5)

Het is en blijft een mooie uitdrukking: "never a dull moment", ofwel: er is altijd wel wat loos. Dat geldt ook voor 2015, een jaar dat zich nu naar het einde spoedt. Zoals velen heb ook ik de neiging om in deze periode van het jaar terug te kijken op het hele jaar, en me af te vragen wat er zoal gebeurd is sinds we elkaar op 1 januari een gelukkig Nieuwjaar wensten.

Ja, ook dit jaar was weer gevuld met mooie en minder mooie zaken. Ik neem de lezers niet mee naar alle privé-momenten van geluk, zorg en verdriet: die zijn voor u net zo min interessant als de uwe dat voor mij zijn. Grote schokken waren er niet zozeer: laat ik het zo maar samenvatten. Eén moment van vreugde wil ik echter wel met u delen. Dat betreft het verhaal van onze Jopie.

Jopie is onze inmiddels 19 jaar oude poes. Ze begon de laatste maanden wat vaal te worden: haar altijd volle rode vacht kon, vanwege toenemende artrose, niet zo goed meer door haarzelf verzorgd worden, en werd steeds meer een warboel van klitten. Haar ogen werden minder, haar gehoor ook, en vooral 's nachts kon ze soms in gruwelijk hard schreeuwen uitbarsten. Niet dat ze pijn had of zo, maar waarschijnlijk was ze wat aan het dementeren, en daardoor letterlijk en figuurlijk de weg wat kwijt aan het raken.

Tijdens de eerste, en tot nu toe zo'n beetje enige nacht dat het vroor, begin oktober, wilde ze nog even naar buiten, maar die avond keerde ze niet terug. Heel af en toe bleef ze ook eerder wel eens een nachtje weg, en we vermoedden dat ze dan ergens een plekje had waar ze tegen wind en regen kon schuilen. Alleen: ook de volgende dag stond er geen poes voor onze achterdeur te jammeren, en toen er opnieuw een nacht zonder Jopie verstreek werd het ons bang te moede. Zou ze zich ergens hebben teruggetrokken om er in alle eenzaamheid.......? Iets wat ons ooit eens eerder met een andere kat bijna was overkomen. Gelukkig konden we toen ingrijpen, en de dierenarts om een mild einde vragen, maar voor Jopie leek dit uitgesloten.

Op een maandagmorgen stopte ik bij alle nabije buren een briefje in de bus met het verzoek om uit te kijken naar een oude, rode poes (dead or alive) - twee fotootjes erbij moesten de identificatie gemakkelijker maken. Een aardige, ons onbekende buurvrouw meldde zich bezorgd, en zei dat ze extra goed zou uitkijken. Ik ging op reis voor mijn werk met een wat verdrietig gevoel.

Een paar dagen daarna belde deze bezorgde buurvrouw aan, en zei dat ze bij AH een briefje had zien hangen met daarop de melding van een gevonden poes, en hoewel de bijgeleverde foto zwart/wit was dacht ze toch onze Jopie te herkennen. Eén van onze dochters spoedde zich met vriend naar het opgegeven adres, vier heerden verderop, en wie lag daar prinsheerlijk op de bank? Juist! Ze was weliswaar op aanraden van een dierenarts kaalgeschoren, maar kop en staart waren nog duidelijk herkenbaar als horend bij ons eigen poezenbeest. Bloemen voor de aardige mensen die haar hadden opgevangen en verzorgd, bloemen voor de attente buurvrouw! Wat is Beijum toch een heerlijke betrokken wijk....

Poes Jopie is weer helemaal ingeburgerd, schreeuwt me 's nachts regelmatig wakker, begint weer een echte vacht te krijgen, en lijkt het ook nog minstens een jaar vol te gaan houden....naar we hopen heel 2016! Ik wens alle lezers alvast mooie, vredige Kerstdagen toe en (met name alle dieren) weinig vuurwerk met Oud en Nieuw. Ook uw columnist houdt even twee weken zijn mond, maar meldt zich in het nieuwe jaar weer.

Han Borg