BEIJUMBORG (4)

Uw columnist begint waar zijn vorige column eindigde: bij de apotheek in Beijum. Op vrijdagmiddag ging in huize Borg de telefoon, maar uw columnist was toen nog niet thuis. Echtgenote neemt de telefoon op. Of ik een gesprek wilde met de apotheker in Beijum? Later die middag moest ik er toch even in de buurt zijn, dus stapte ik binnen bij de apotheek en vroeg naar mevrouw W, de apotheker. 

We drukten elkaar de hand, en in haar spreekkamertje bespraken we de aanleiding tot mijn klacht over chaotische aflevering van geneesmiddelen, niet alleen bij mij maar ook bij andere klanten. Het werd een prettig, open gesprek. De conclusie was dat er al enige tijd een verbetertraject loopt, en dat de leiding van de apotheek én de assistenten er alles aan doen om een en ander soepeler en beter op elkaar afgestemd te laten verlopen. Waarvan akte!

Terwijl de blogger deze column op het internet plaatst zit ik voor de baas in een mooie Italiaanse stad: Venetië. Niet om romantisch met een gondel door de kanalen te varen (sowieso in december niet echt aan te raden) of om een stervensdure espresso op het San Marco-plein te consumeren, maar om een kleine conferentie voor te bereiden, samen met collega's van de Ca'Foscari Universiteit, in april a.s.

Ja: ik heb een leuke baan, en ja: ik reis heel wat af voor de baas, maar o o o: wat zou ik soms graag thuis op de bank willen zitten in plaats van weer in mijn uppie in een hotelkamer of aan een tafel in een buitenlands restaurant. Klagen hoort u mij niet, wél relativeren. Soms denk ik wel eens aan -bijvoorbeeld- vliegeniers bij Transavia of KLM: die zien een hoop van de wereld, maar veel tijd voor het thuisfront is er niet. Dat daar - in tegenstelling tot bij mij - een tamelijk vorstelijk salaris tegenover staat doet er even niet zoveel toe. Het zijn in wezen tamelijk eenzaam makende beroepen.

Dit alles is één van de redenen dat ik niet zoveel vrijwilligerswerk kan doen in onze mooie wijk. Presenteren van twee uurtjes Radio Beijum per maand: dat is het wel zo'n beetje. Anderen doen dat vrijwilligerswerk wel, en zo tegen het eind van dit jaar voel ik de behoefte om al die mensen, die onze maatschappij als vrijwilliger draaiende houden, nu eens in het zonnetje te zetten. Beste mensen: dank voor jullie aller belangeloze inzet, waar we echt niet zonder kunnen! Hoed af, diepe buiging, driewerf dankdankdank!!! En al die vrijwilligers alvast een mooi, gezond en stralend 2016 gewenst.

Han Borg