De weggooi
mentaliteit.
Het is eigenlijk
werkelijk te gek voor woorden. Ik persoonlijk kan mij er erg druk om
maken. Het is toch ongelofelijk wat mensen allemaal zonder er bij na
te denken weggooien.
Waarom de spullen
die je weggooit geen tweede kans geven? Geef het bijvoorbeeld aan de
minder bedeelde mensen, mensen die van de minima moeten leven in je
omgeving, of breng het naar een kringloopwinkel. Zet het bijvoorbeeld
op de minimamarktplaats. En ook op facebook ontstaan steeds vaker
ruilpagina’s, gratis af te halen pagina’s, weggeefhoeken, vraag
en aanbodpagina’s en gewoon bij je in de buurt hoor. Kleine
moeite, groot plezier zou ik zo zeggen…
Maar nee, in deze
toch al drukke tijd is het natuurlijk makkelijker om het gewoon weg
te gooien en nieuwe te kopen, zo nodig. Zo gooit men zomaar
klakkeloos, nog vele bruikbare spullen in een container. Weg, gewoon
weg. Het is tegenwoordig schijnbaar een weggooi mentaliteit geworden.
Toevallig logeer ik
nu ergens waar er zich één containerruimte bevindt, waar wel 4
grote containers staan. Regelmatig hangt, ik zal haar hier even
‘mevr. Klok’ noemen, met haar hoofd in de containers op zoek naar
bruikbare spullen. Zo vindt ze daar uitgebloeide orchideeën (die
altijd weer opnieuw in bloei komen met een beetje geduld), boeken,
bloemenvazen, bloempotten en hele bergen cd’s met o.a. klassieke
hoogstandjes. Toen op een dag haar waterkoker en broodrooster er mee
ophielden hun dienst te doen, haalde ze stom toevallig deze twee op
dezelfde dag uit.., jawel de containers. Zo liggen er zeer regelmatig
dus diverse bruikbare spullen te wachten op hun lot… de stort.
Mensen, mensen toch,
wat vindt ik dat toch zonde. Zonde van de spullen die eigenlijk nog
een tweede kans verdienen. Als mevr. Klok er onverhoeds spullen uit
heeft gehaald die ze zelf niet kan gebruiken, brengt ze deze alsnog
naar een kringloopwinkel.
Niet alles wat je
niet meer gebruikt en waar je vanaf wilt is geschikt om weg te geven.
Aan een kapotte broodrooster of strijkbout heeft een kringloopwinkel
niets. Die kunnen ze niet verkopen, terwijl er misschien alleen maar
een elektriciteitsdraadje los zit. Misschien kun je dan daarmee
terecht bij een reparatiebijeenkomst van het razendsnel groeiende
initiatief van Repair
Cafés. Je kunt er gratis iets laten repareren door deskundige
vrijwilligers, die ook niet schrikken van kapotte meubels en kleding.
Als dat repareren lukt kun je het zelf misschien weer gebruiken of
alsnog weggeven.
Denk toch eerst eens
twee keer na, voordat je klakkeloos de nog bruikbare spullen
weggooit. Als ik er de ruimte voor zou hebben, dan zou ik die
inrichten met de nog bruikbare spullen. Dit maak ik dan kenbaar bij
mijn buurtbewoners zodat zij ook spullen bij mij kunnen aanleveren,
die ze anders weg hadden gegooid. En één keer per maand een dag
inplannen om de spullen gratis af te halen, wat dan bedoeld is voor
de minder bedeelde mensen, mensen die moeten leven van de minima.
Zo is het dus
absoluut niet nodig om ogenschijnlijk waardeloze spullen weg te
gooien. Met een klein beetje moeite is er altijd wel een oplossing te
vinden.
Wat jij…?
2016©Vlindertje73
4 opmerkingen:
Spijtig dat Vlindertje de consument verantwoordelijk stelt voor de wegwerpmentaliteit, terwijl het juist de smeerlappen van PRODUCENTEN zijn die mens en maatschappij aanzetten tot het zo snel mogelijk maar weer weggooien van de koopwaar, simpel uit pure hebzucht naar geld en zoveel mogelijk winst te willen draaien. Kan niet schelen dat zoiets de aarde en haar bronnen uitput. Hoe minder mensen dus gaan consumeren, hoe krakkemikkiger en gammeler de producenten de producten zullen maken, zodat het wegwerpen en koopzieke gedrag maar in volle vaart en op de oude voet door kan gaan.
Leuk stukje en ik begrijp zowel het standpunt van Vlindertje, als dat van anoniem. Ik geloof dat er een standpunt is dat beide in zich verenigt. De consument en de producent zijn allebei mensen. Mensen die allebei en samen (mede)verantwoordelijk zijn voor het resultaat. Soms wordt gezegd dat de heler erger is dan de steler. Het wordt vaak interessant wanneer mensen die via media vijanden lijken, elkaar werkelijk leren kennen. Dan blijkt meestal dat men hetzelfde wil: het beste voor iedereen. Kwaliteit van leven. Voorbeeld: in sommige landen zijn de vaste lasten voor wonen en sociale voorzieningen lager dan in Nederland. Bij gelijke lonen kan er dan meer geld zijn voor kwaliteitsprodukten. Het zijn dus niet alleen de producenten en de consumenten die van invloed zijn op het eindresultaat. Het zijn ook bestuurders, ambtenaren en politici. Allemaal mensen. Als die nu eens een serieuze poging zouden doen om er samen iets 'beters' van te maken? Allemaal mensen, vaak met families en kinderen die helemaal geen zin hebben om naar 'de ander' te wijzen?
Willem Jan heeft een bewonderenswaardig hoogstaand moreel besef voor de tijd waarin we leven. Jammer genoeg heeft hij nog niet begrepen dat bestuurders, ambtenaren en politici vrijwel geheel worden omgekocht en gechanteerd door het bedrijfsleven en hun lobbyisten. Daar helpt geen enkele normen- en waardenbesef meer tegen anno 2016. Het overheidsapparaat staat integraal onder mind- en moneycontrol. Het kapitalisme is over z'n bloeitijd heen en is nu totaal verrot en van zichzelf vervreemd.
Denken in woorden, denken in geuren, denken in smaken, denken in geluiden, denken in intuïties, denken in beelden en klanken
Heeft dat denken ooit iets in de richting van individueel en collectief duurzaam moreel handelen en welbevinden opgeleverd? Binnen of buiten welk 'apparaat' of 'systeem' dan ook? Heb ik nog niet meegemaakt, ik hoor graag als anoniem of een andere lezer daar een oplossing voor heeft.
Mensen die niet binnen en buiten het eigen en elkaars denken kunnen zijn, komen nooit verder dan datzelfde denken steeds weer herhalen. Om vervolgens te kunnen zeggen: 'zie je wel, het zijn de fouten die het doen'. Puur voor mijzelf sprekend vond ik die denkwijze niet zo handig. Ik zag daarin, juist ook als voormalig jurist, een mogelijke verklaring dat systemen, hoe theoretisch mooi en met allerlei regels omkleed ook, uiteindelijk altijd zullen verstarren.
Tenzij de mens zelf bewust in beweging blijft. Geestelijk. Fysiek. Mentaal. Emotioneel. Bewegen. Voor gezondheid en (meer) duurzame kwaliteit van leven. Inmiddels coach ik mensen en organisaties sinds ongeveer dertig jaar op alle denkbare thema 's die zich in het (werk)leven kunnen voordoen. Het effect is in het algemeen meer autonomie, zowel voor 'gewone' mensen als voor mensen die zichzelf bijzonder vinden. Of die door anderen als zodanig 'op afstand' zijn gezet.
Qua moreel handelen sta ik hoop ik iets dichter bij Ghandi dan bij Hitler. Wetend dat al het menselijk spiritueel én werelds ego handelen en andere tegenstrijdigheden, ook in mij aanwezig zijn. Heel gewoon. Heel bijzonder. Zo binnen, zo buiten. Geen verschil. Niet één mens uitgezonderd. De kans dat ik daar morgen weer meer bruikbaar inzicht in en ervaring mee heb, is honderd procent.
Geen heilige. Geen schijnheilige. Actie neemt de twijfel weg die de theorie niet kan verhelpen. Het zijn de vele kleine dingen die het doen. De groten zijn meestal niet bestendig. Wat ik zaai, wordt geoogst. Wat ik aandacht geef, neemt toe. Mijn vermoeden is dat deze 'wetmatigheid' ook voor anoniem geldt. Het bewijs heet leven☺
I
Een reactie posten