Hoeveel het er zijn is niet bekend, volgens eigen indruk wisselen ze zich af en toe af. Steevast de wat treurige melodieën (persoonlijke smaak) afspelend. Groeten alsof je een oude bekende van ze bent.
De Beijumblogger benijdt de straatmuzikant(en) bij Winkelcentrum Beijum niet. De afgelopen winterperiode moet het toch afzien zijn geweest, veel staan, deuntjes af-riedelen en weinig geld verdienen (stelt ondergetekende zich zo voor).
Op de een of andere manier lukt het nooit om een interview af te nemen, en pontificaal op de foto willen is er ook niet bij.
Het komt allemaal wat schimmig over en er gaan allerhande wilde verhalen rond over met dikke auto's gehaald en gebracht worden, waarom blikjes frisdrank drinken terwijl een grote literfles veel goedkoper is, etc.
Maar misschien moeten ze gewoon het voordeel van de twijfel en respect krijgen. Het is tegenwoordig gemakkelijk oordelen over minderheden, buitenlanders, etc.
Uren buiten staan in de vrieskou, ver weg van huis, haard, vrouw en kinderen. Voor een habbekrats muziek maken in een Groningse wijk genaamd Beijum.
1 opmerking:
Voor mij staat dit gelijk aan bedelen. Ik geef deze mensen dan ook nooit wat. Buiten dat alles hoor ik vaak hetzelfde eentonige deuntje, kan dat geen muziekkanten noemen. Ik zie ze ook liever gaan dan komen. Het irriteert me zelfs vaak.
Een reactie posten