Spiegelen.
Bekijk
jij jezelf wel eens goed in de spiegel? Hiermee bedoel ik dan niet je
uiterlijkheden, maar je innerlijke ik. Dit kan heel confronterend
werken, wist je dat? Je ogen zijn diepe poelen van levenservaringen,
zowel de goede als de minder goede ervaringen. Bij de minder goede
ervaringen in ons leven, heb je de mogelijkheid om terug te vallen op
een coach. Ja, coachen rijzen de pan uit. Een coach, voor elk
wissewasje. Het is werkelijk zo gek niet te bedenken, of er is wel
een coach voor.
Zo
kwam ik een artikeltje in de krant tegen die coachen met een hond aan
beveelt. Nou ja zeg, dacht ik bij mij zelf, wat apart ja. Dat moest
ik even beter onderzoeken. Vol aandacht las ik met stijgende
verbazing het stukje wervende tekst, waarvan de lettertjes zo
dusdanig klein zijn dat ik mijn leesbril van stal moest halen. Zijn
die zo klein, omdat men zelf al wel door heeft dat dit eigenlijk niet
zo’n heel goed plan is om uit te voeren? Ik hoop dat ik in dit
geval gelijk krijg en men deze soort van coachen van de baan gooit en
hiermee de honden een heleboel leed bespaar.
Het
gaat hier om een cursus waarbij je jezelf kan gaan spiegelen aan een
hond. Deze hond leert jouw dan bij je emotionele knelpunten en of
blokkades te komen en deze zo te kunnen overwinnen. Mijn mond viel er
van open… De hond daagt je uit, is zonder vooroordelen en houdt je
een spiegel voor. Bij het laatste moest ik even lachen, want ik zag
mijn hondje al een spiegel tussen zijn voorpoten houden. Maar goed,
dat was even gekheid natuurlijk. Ik begrijp echter heel goed de
achterliggende gedachte van deze cursus. Het zou ook goed kunnen
werken, dat spreek ik zéker niet tegen.
Alleen
stel nu eens dat iemand een emotioneel wrak is, we noemen hem voor
het gemak even Kees. Kees heeft vroeger een ernstige trauma opgelopen
en heeft deze advertentie gelezen, het geeft hem ietwat moed. Hij
meldt zich aan en voelt zich na de eerste lessen met een ‘hond’
en coach uiteraard stukken beter in zijn vel zitten. Hij krijgt meer
innerlijke kracht, het emotionele wordt naar de achtergrond
verdrongen door de niet oordelende hond. Over deze ervaring praat hij
met mensen en zo besluit hij op een dag om zelf een hond in huis te
nemen. Eentje uit het asiel, hond blij om tussen zijn vier muurtjes
weg te zijn en Kees blij met de hond. Wat Kees nog niet besefte was
dat de hond minstens drie keer per dag uitgelaten moest worden.
Helaas wordt het dan één keer per jaar winter, met sneeuw, harde
wind en kou. De hond trekt zich hier niets van aan, maar Kees wel.
Die wil niet naar buiten met dat hondenweer. Missie mislukt, hond
terug naar zijn vier muurtjes in het asiel. Kees terug als emotioneel
wrak.
Moraal
van het verhaal: Bezin voor ge begint.
Het
is niet zoiets als een paar schoenen die je naar de kringloop brengt
om ze nog een tweede leven te gunnen. Nee, een hond heeft een hart en
daar mag niet mee worden gesold, vind ik. Een hond neem je voor je
hele leven en niet voor heel even!
Wat
ben ik toch een gezegend mens, met mijn niet oordelende hondje.
De
liefde die ik van haar krijg is met geen pen te beschrijven en nee,
ik leen haar niet uit.
Wil
je meer van mij lezen dan alleen deze column? Klik hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten