Floris Nachtegaal
Dinsdag, 17.05 uur. Fietspad Korreweg, richting Beijum. Op het kruispunt van de Heymanslaan, het Floresplein en de Korreweg zie ik voor mij iemand ter aarde storten. Ze gaat met de fiets onderuit, en blijft onder een rare hoek op en onder haar fiets liggen. Uit een schoudertas vallen een fietslampje en nog wat andere spullen op straat.
Een wandelende vrouw en een even daarvoor nog fietsende meneer lopen op haar af. Ik zet mijn fiets op de stoep voor de bloemenzaak op de hoek, en loop ook naar haar toe. Een mooie jonge vrouw, maar kennelijk erg geschrokken en niet helemaal 'fit'.
De vrouw en ik halen haar uit de klemmende fiets, door haar voorzichtig wat op te tillen en de fiets daarna te verwijderen. De jonge vrouw blijft versuft nog even liggen, maar gaat dan voorzichtig rechtop zitten. Ik kijk de anderen aan: "112 bellen"? "Doe maar", gebaren ze allebei. Ik pak mijn telefoon en bel 112.
De mevrouw aan de andere kant van de lijn vraagt wat ik wil: brandweer, politie of ambulance. "Doet u maar een ambulance, mevrouw". Een nieuwe mevrouw meldt zich, en vraagt waar ik sta. En wat mijn telefoonnummer is...dat ze dat niet op haar scherm ziet verbaast me. Ik geef mijn coördinaten door, en ze begint me allerlei adviezen te geven. O.a. dat het slachtoffer niet mag eten of drinken....hoe verzin je het?
Even later komt er een meneer op een felgekleurde motor aanrijden. Ik denk eerst nog dat het een politieagent is, maar het blijkt een ambulancebroeder. De lange man stapt af, en verplaatst het slachtoffer met ons naar de stoep: we zetten haar tegen de gevel van de bloemenzaak. De broeder onderzoekt het gekwetste been, maar de jonge vrouw wil eigenlijk liever zo snel mogelijk weer op de fiets, naar huis - in de Hunze.
Als ze probeert te staan gaat dat moeizaam, maar ze wankelt naar haar fiets. Stapt op, en wil wegrijden. Een kleine kreet: fietsen gaat na één slag met het been echt niet meer. Ze wordt door ons van de fiets afgeholpen, en op een sierlijk stoeltje bij de bloemenwinkel neergezet. Dan komt de bloemenhandelaar naar buiten, die de zaak wil sluiten. Mevrouw wordt min of meer van haar stoel gedwongen....hier koop ik dus nooit meer bloemen, neem ik me voor. Het slachtoffer belt haar vriend, met de vraag om haar te komen halen. De ambulancebroeder schrijft een verwijzing naar de Eerste Hulppost uit, geeft die aan haar, geeft ons allemaal een hand en vertrekt. Aardige kerel.
Ik blijf alleen bij het slachtoffer achter, dat op de stoep tegen de bloemenwinkel,zit. Ze krijgt het koud, zie ik. Om even voor zes uur komt haar vriend met een buurman erbij in de auto aanrijden. Ik leg even uit wat ik gezien heb, en we tillen zijn vriendin in zijn Fordje. Ze gaan op weg naar het UMCG, de buurman stapt op de damesfiets, ik op de mijne, en ik rijd over dat levensgevaarlijke fietspad verder, richting Beijum. Voel me Florence Nightingale, maar dan in de ridderlijke vorm.
Han Borg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten