COLUMN BZN
Beestje Zonder Naam.
Zelfs de naam van de hond van 5 blokken verderop kan ik zo noemen. Alleen het beestje dat in mijn lichaam huist is nog naamloos.
Afgelopen donderdag werd de pijn me toch te heftig en na een bezoekje aan de huisarts waar een ontstekingswaarde werd gemeten van 180 moest ik maken dat ik in het ziekenhuis kwam.
Eerst naar huis, want tja mijn beestjes he....
Snel een nachthemd en medicijnen in een tas en hup met de buuf van verderop in haar vlinderauto naar het ziekenhuis.
Snelheid was blijkbaar geboden want in een mum van tijd was er een extra bed geregeld omdat ik dusdanig wit was weggetrokken dat een spook er nog knap bij zou zijn.
Felle scheuten in mijn onderbuik die door naar mijn rug schieten als een pijl uit een boog en daar een nierbekkenontsteking heeft veroorzaakt.
Het dure Latijnse woord daarvoor is pyelonefritis, wat me doet denken aan aan lekker gebakken frietjes met een klodder mayo.
Echter draait mijn maag zich twee keer om bij het idee dat ik dat naar binnen zou moeten werken. Zelfs tijdens het typen wordt ik er al misselijk van. Van al het eten trouwens, ik heb het gevoel dat ik een opgeblazen Michelinpoppetje ben.
Het leven in het ziekenhuis gaat structureel. Je weet waar je aan toe bent en de verpleging is vriendelijk. Mensen no aan toe, wat hebben ze het druk. Ze vliegen en vliegen door. Van kamer naar kamer en van bel naar bel en van po-stoel naar po-stoel om alle urine die we hier op de urologie verzamelen om in de juiste potten te doen om te weten wat we eruit zeiken. Ik hoef niet op de buurvrouw te wachten, we hebben er ieder één in geval van nood. Mij hoor je in ieder geval niet zeiken over de verpleging. Als iemand kan wachten dan ben ik het wel en dat kunnen ze waarderen.
Overal in het Martini-ziekenhuis hangen flyers voor een betere C.A.O. 5% loonsverhoging, is dat nou teveel gevraagd mijnheer Bruins?
2019©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten