"MIJN ZOON IS ZOJUIST IN MIJN ARMEN OVERLEDEN"

"Ik had daar moeten liggen, hij niet." 

De Beijumblogger ging onlangs tanken bij de pomp aan de Ulgersmaweg.
Tank nog niet helemaal leeg, maar wat een lage lpg-prijs. Spekkoper, aldus de boekhouder in de blogger.

Al tankend kwam er een autootje met een op leeftijd geraakte dame aanrijden. Via het voorraam en via het gedeeltelijk open gedraaide rechter raam keek ze ondergetekende vragend aan.
Zal het de hypergevoeligheid van deze blogger zijn? Zijn hyper- en soms dodelijk vermoeiende- opmerkingsgave?

Hij voelde, er is iets. Onbestendig gevoel. Er is iets met deze vrouw.

Bestuurster maakte hulpeloze gebaren. Via het gedeeltelijk open gedraaide raam: "Ik moet denk ik even aan de andere kant van de pomp staan, daar is opening van mijn tank."

Vrouwen, autorijden, fileparkeren, tanken. Zeg het maar.

Dame stond uiteindelijk goed met haar auto en de blogger trachtte via de zelf-pin zijn bon op te vragen.

Dat lukte, maar net voor hij wilde instappen om zijn weg te vervolgen hoorde hij de dame vragen: "Kunt u me helpen? Het lukt me niet." De blogger schatte haar op 70 +.

Haar pinpas stak in de automaat. Wat vreemd er werd een telefoonnummer op de display gevraagd.

Niet doen, dacht de blogger, en hij zei hetzelfde tegen de dame.

Hij: "Als u me vertrouwd haal ik uw pas er weer uit, steek hem er nogmaals in en voer uw pincode in."
Dame: "Doe maar, u ziet er betrouwbaar uit."

Kijk, dat heb je toch even binnen. Het samenleven draait voor een groot gedeelte om vertrouwen, en als een willekeurige vreemde je die houding (gevoel) toedicht....Mooi.

Haar pas uit en er weer in. Pompnummer en pincode gevraagd. Een voor een fluisterde ze de vier getallen in het oor van schrijver dezes.

Yes, alles goed, pincode en pompnummer.

Dame keek deze blogger dankbaar aan. Ze kon tanken.

En toen kwam het: "Sorry, ik ben een beetje in de war, dat komt omdat mijn zoon net een uur geleden in mijn armen is overleden. Hij heeft een hartaanval gehad en ik kon er net op tijd bij zijn."

De benzinepomp bestond niet meer. Ulgersmaweg ook niet meer, laat staan Groningen.

Ik keek in de peilloze verdrietige ogen van een moeder die zojuist haar kind heeft zien overgaan. Deze zelfverklaarde Beijumblogger voelde zich kleiner dan klein worden. Wat nou blogger zijn, stukjes schrijven, mannetje met een auto, als je een moeder ontmoet waarvan haar zoon net is overleden?

 He passed away, zoals ze in Engelstalige landen zo mooi zeggen.

Mevrouw herpakte zich, ze pakte mijn hand, keek me aan en zei met betraande ogen: "Dank u wel mijnheer." Het duurde al met al twee minuten.
Met een volle tank reed de ze weg. Op weg naar huis in Haren om de uitvaart van haar zoon te moeten regelen.

Het kan zomaar. Een uiterst intieme en gevoelige ontmoeting op straat in Groningen hebben.

Met een moeder die haar diepste acute verdriet deelt.

En die ook nog eens in volle vertrouwen haar pincode prijs geeft/gaf.

Reacties gaan meestal via Facebook.