Rood-witte hekken met daarop borden die aangeven dat je niet door mag of kunt rijden.Gele borden met verwijzende cijfers of een A of B erop. Vaak met een pijl die een rijrichting aangeeft.
De gemeente Groningen is wel heel erg op tijd om voorbereidingen te treffen voor de aanstaande nieuwe asfaltering van de zuidelijke wijkring genaamd Emingaheerd.
Zie nog eens het eergisteren gepubliceerde bericht met de brief die door de gemeente huis aan huis is verspreid aan de bewoners van het zuidelijk gedeelte van de wijk die met stremming en ongemak te maken zullen krijgen.
Gele borden staan niet alleen langs de Emingaheerd maar ook langs de noordelijke wijkring Amkemaheerd. Immers verkeer uit de zuidelijke woonheerden, dat normaal gesproken via de Emingeheerd van en naar kruispunt Beijum Zuid rijdt zal tijdens de werkzaamheden ook via die route, via Beijum Noord, tijdelijk de wijk in en uit moeten rijden.
De blogger reed gisteravond een rondje door de wijk en ontwaarde ook gele borden die verkeer vanaf de Emingaheerd de Froukemaheerd in moeten leiden om via de Wibenaheerd weer bij genoemde wijkring uit te komen.
De gemeente Groningen lijkt zeker van zijn zaak, en zal de lange termijn weersvoorspellingen goed hebben bekeken.Ondergetekende heeft in een eerder bericht opgemerkt dat de operatie alleen doorgaat als het geen zwaar herfstweer wordt.
Nieuwe asfalt op een weg aanbrengen, het klinkt zo vanzelfsprekend.
Maar hoe wordt het gemaakt en wat is de geschiedenis van dit rauwe spul?
Via Wikipedia
Asfalt wordt al lang gebruikt. De Mesopotamiërs maakten er baden waterdicht mee, de Feniciërs hun schepen, en de Egyptenaren legden asfaltblokken langs de Nijl om erosie te voorkomen.
In 625 v.Chr. vinden we het eerste beschreven gebruik van asfalt als wegdek in Babylon.
Ook de Grieken waren bekend met asfalt. Ook de Romeinen gebruikten het als afdichtmateriaal, zowel voor hun baden en waterreservoirs als voor hun aquaducten.
Vanaf de 20e eeuw wordt asfalt vooral gebruikt in asfaltbeton, dat als wegdek moet dienen. In 1870 ontwikkelde de Belgische chemicus Edward J. de Smedt het moderne asfaltbeton.
De Smedt was geëmigreerd naar de Verenigde Staten en werkte aan Columbia University in New York. De eerste moderne asfaltweg kwam te liggen in Newark (New Jersey).
In 1900 patenteerde Frederick J. Warren een nieuw soort asfalt, dat hij 'bitulithisch' noemde, gemaakt van bitumen en minerale aggregaten.
Sindsdien zijn er nog vele vernieuwingen op asfaltgebied geweest. Recentere ontwikkelingen zijn het toepassen van poreus asfalt Zeer Open Asfaltbeton (ZOAB) en de ontwikkeling van dunne, geluidsarme deklagen.
In 1914 werden in Nederland de eerste bitumineuze wegconstructies aangelegd en in 1923 volgde in Amsterdam de eerste gewalste asfaltweg[1].
Geen opmerkingen:
Een reactie posten